ผ่าน...

เด็กใหม่ในเมือง

ก่อนอื่น...คงต้องเรียนให้ท่านผู้อ่านทราบว่า "บ้านบรรทัดห้าเส้น" ตอนนี้คงไม่ได้เฮฮาครื้นเครงเหมือนที่เป็นในครั้งก่อนๆ สักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้รอบข้างชีวิตของผู้เขียนนั้นรายล้อมไปด้วยความสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นการสิ้นพระชนม์ขององค์สันตะปาปาจอห์น ปอลที่ 2 หรือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ภาคใต้ของประเทศเรา

ไม่เว้นแม้แต่ความสูญเสียที่เกิดกับสมาชิกร่วมบ้านเล็กๆ ที่ชื่อ "ประชาไท" ก็ตามที...

จริงๆ แล้วการสูญเสียก็เป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่เกิดขึ้นกับทุกคน...แม้กระทั่งสักวันหนึ่ง ตัวผู้เขียนเองก็คงต้องถึงคราวขึ้นบัญชีลาจากเช่นกัน

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ บางครั้งการสูญเสียและการลาจากมันก็มาเร็วเหลือเกิน...เร็วจนเราไม่ทันตั้งตัวรับทัน

ความเจ็บปวด และเสียใจก็มักจะเป็นของฝากที่ความสูญเสียนำมามอบให้...

*"อีกเนิ่นนาน ที่ต้องทรมานใจ ให้ชีวิตต้องเศร้า และเสียใจเท่าไหร่
วันที่เคยหม่นหมอง อยู่ลึกลงไปข้างใน
กลายเป็นความปวดร้าว ที่ยังค้างคาใจ ต้องฝืนต้องทนต่อไป"

แม้ว่าความสูญเสียจะเป็นเรื่องหนักหนาสำหรับชีวิต แต่ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงที่จะพบกับมันยากลำบากเต็มที...บางทีคงยากลำบากพอๆ กับการผ่านพ้นมันให้ได้

ระหว่างที่มรสุมแห่งความโศกเศร้ายังไม่พัดผ่าน คงทำได้แค่พักผ่อน ตั้งสติกับสิ่งที่กำลังประสบ

*"อีกเนิ่นนาน เพราะมันคือความจริง ที่ชีวิตต้องผ่าน
อีกเนิ่นนาน จนวันที่พ้นข้ามผ่าน ความทุกข์ทรมานให้ผ่านไป

วางมันเอาไว้ ลืมมันทิ้งไปก่อน
หยุดความคิดเสียบ้าง วันนี้เรายังต้องนอน

ปล่อยให้ความหลับใหล คลายความทุกข์ในใจ กับชีวิตที่ไม่เคยแน่นอน"

แต่ท้ายที่สุด สิ่งที่เราต้องทำความเข้าใจ คือการที่เราต้องรู้ว่าสุดท้ายแล้ว แม้ว่าเราจะต้องผ่านอะไรในชีวิต แต่ท้ายที่สุดแล้ว...เราก็ยังคงต้องใช้ชีวิตต่อไปอย่างเข้มแข็ง

*"และฉันจะทำใจได้ใช่ไหม ชีวิตที่เหลือนั้นควรเป็นเช่นไร
ความเป็นจริงบางครั้งทำให้เราเข้าใจ กับชีวิตที่ต้องเดินต่อไป"

ผมเชื่อว่า ทุกความสูญเสียต่างนำมาซึ่งความเสียใจให้กับผู้เกี่ยวข้อง แต่ถึงอย่างไรก็ตาม มันก็เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องพบกับมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่หากจำเป็นต้องให้เวลากับน้ำตา ก็ขอให้มันไหลเท่าที่มันจะล้างรอยแผลในใจให้สะอาด และสมานมันให้กลับคืนสู่สภาพปรกติโดยเร็ว

แม้อาจไม่กลับมาเหมือนเดิม ก็เพียงหวังให้หัวใจทำงานต่อได้ เท่านั้นเอง...

(หมายเหตุ * จากเพลง "ผ่าน" ของโมเดิร์นด็อก ในอัลบั้ม "แดดส่อง" ที่เพิ่งออกในปี 2547)