เก็บตก...คนที่หล่นหายไปจากชีวิต

จันทน์กระพ้อ

ในชีวิตนึง จะมีเพลงสักกี่เพลงที่ได้ยินได้ฟังทีไรเป็นต้องน้ำตาคลอทุกครั้ง

ในชีวิตนึง จะมีเรื่องราวสักกี่เรื่องราวที่ทำให้คนที่หวนคิดถึงยิ้มออกมาได้

ว่ากันว่า เพลงหรือวรรณกรรมที่เกิดขึ้น ณ มุมใดมุมหนึ่งบนโลกใบนี้ น่าจะมีบางแง่มุมที่สะท้อนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในยุคนั้นสมัยนั้น หรืออย่างน้อยก็เป็นเรื่องราวที่เป็นธรรมชาติ และเป็นความรู้สึกสากล ซึ่งสิ่งที่เป็นสากลอย่างยิ่งของแต่ละชีวิตบนโลกใบนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องของความรักที่ก่อเกิดมาจากการพบเจอ และการจากพราก

บอกตามตรงว่า ฉันเองก็ห่างหายจากการคิดถึงเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมมานานแล้ว จนเมื่อได้ฟังเพลง "หนังสือรุ่น" จากเสียงร้องของ ป้าง นครินทร์ กิ่งศักดิ์ ซึ่งมีเนื้อหาบอกเล่าเรื่องราวของคน ๆ หนึ่งที่ได้กลับมาเปิดหนังสือรุ่นโดยบังเอิญ ทำให้เขาหวนกลับไปคิดถึงคืนวันเก่า ๆ ที่ใช้ไปกับเพื่อน ๆ ในโรงเรียน

เนื้อหาของเพลงทำให้ฉันต้องถามตัวเองว่า ท่ามกลางการใช้ชีวิตไปข้างหน้า การพบเจอคนใหม่ ๆ เพื่อนใหม่ ๆ นั้น มีเพื่อนเก่าสักกี่คนที่ฉันเผลอทำเขาหล่นหายไปจากชีวิต

จำได้ว่า ในวันสุดท้ายของการศึกษา ฉันและเพื่อน ๆ ม.6/4 ทุกคนกอดคอสัญญากันทั้งน้ำตาว่า จะไม่หลงลืมกันและจะกลับมาพบกันอีกครั้งเมื่อมีโอกาส แต่เชื่อไหมว่า จนมาถึงวันนี้ 4 ปี ผ่านมาแล้ว เรายังหาโอกาสพบเจอกันไม่ได้เลยสักครั้ง

สำหรับสาเหตุที่เราตามหาโอกาสกันไม่เจอนั้น ก็อาจเป็นเพราะเวลาว่างที่ไม่ตรงกัน อาจเป็นเพราะเราต่างก็พบเจอเพื่อนใหม่ที่ต้องทำความรู้จัก อาจเป็นเพราะเราทุกคนต่างก็ต้องทุ่มเทให้ กับการเรียน หรืออาจเป็นเพราะ...

คงปฏิเสธไม่ได้ว่า วันเวลาที่ผ่านไป ทำให้ภาพของเพื่อน ๆ ในหัวจิตหัวใจของฉันพร่าเลือนไปบ้าง

จนถึงวันนี้ ฉันจำไม่ได้แล้วว่า เปรมวดี ชอบสีอะไร โกกิ มีชื่อจริงว่าอะไร และจำไม่ได้แล้วว่า นิภาวรรณ เลขที่เท่าไหร่ แต่สิ่งที่ยังไม่พร่าเลือนไปก็คือ หน้าตา บุคลิกลักษณะ รวมถึงกิจกรรมที่เราเคยทำร่วมกัน

...อัจจิมา รูปร่างสูง เพรียว เล่นแชร์บอลเก่งที่สุด พละกำลังดุจช้างสาร และมีเดวิด เบคแฮม ในดวงใจเสมอ
...กันยารัตน์ ใส่แว่นตากรอบสีเงิน เรียนเก่งชอบไว้ผมยาว แต่ตัดสินใจตัดผมสั้น เพราะ ครูประจำชั้นบอกว่า ไว้ผมยาวมาก ๆ แล้วเลือดจะไม่ไปเลี้ยงสมอง ซึ่งนั่นจะทำให้เธอโง่ลง

....กิจกรรมกีฬาสี ที่พวกเรากอดคอกันร้องไห้โฮ เพราะสีฟ้าของเราพิชิตถ้วยรางวัลมาเพียงถ้วยเดียวจากทั้งหมด 7 ถ้วย

...การแสดงวันปฐมนิเทศที่พวกเราต่างก็ซ้อมร้องซ้อมเต้น เพราะไม่อยากให้แพ้ห้องอื่น และอีกหลายต่อหลายอย่าง ยังคงอยู่ในใจเสมอ

"รูปเธอยังยิ้ม ข้างเธอคือ...ฉัน...เพ่งมองดูนาน ๆ น้ำตาก็มาคลอ ๆ กี่ปีมาแล้ว เธอเป็นอย่างไรบ้างหนอ ค่อย ๆ ลืมเลือนกันไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เรื่องราวเหล่านั้นจึงจบลง...ได้แต่หวังกันไป ความหลังคงไม่ตายจากเรา"

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เพลงของป้างเพลงนี้จะทำให้เพื่อนเก่าสักกี่คนคิดถึงฉัน

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ เท่ากับเมื่อวันหนึ่งเรามีโอกาสได้พบกัน ขอแค่เธอยังจำฉันได้ และมีเรื่องราวในช่วงชีวิตที่เราไม่พบกันมาบอกเล่าแบ่งปันกันอย่างสนิทใจเหมือนที่ผ่านมา

แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว... แค่นั้นจริง ๆ