ความรักไม่ใช่ (แค่) สองคน

เด็กใหม่ในเมือง

ผมมีงานอดิเรกอย่างหนึ่ง ที่ผมมักจะทำอยู่บ่อย ๆ จนบางครั้งเจ้างานอดิเรกที่ว่าก็มาเบียดบังเวลางานประจำของผมอยู่เรื่อยๆ (อุ๊บซ์...เดี๋ยวพี่เขารู้หมด) นั่นคือ การนั่งเขียนและอ่านไดอารี่ออนไลน์

สิ่งที่เรามักได้เห็นในไดอารี่ออนไลน์มักเป็นเรื่องราวชีวิตของคนทั่ว ๆ ไป ประมาณว่าวันนี้ไปเจออะไรมาบ้าง ซึ่งหลาย ๆ เรื่องในนั้นมักเป็นเรื่องความรัก และในบรรดาเรื่องราวความรักนั่นเอง ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องความรักของคนสองคน (ซึ่งมักจะเป็นชายหนึ่ง หญิงหนึ่งเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยปรากฏว่าเป็นเรื่องของชายและชาย หรือหญิงกับหญิงสักเท่าไหร่)

และบรรดาความรักเหล่านั้น ก็ถูกเสนอเหมือนกับละครที่ทั้งเรื่องมีตัวละครเพียงแค่สองตัวเท่านั้น

เรื่องราวความรักแบบนี้นั่นแหละ ที่ทำให้ผมคิดถึงตอน ๆ หนึ่งของการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่ผมเพิ่งได้อ่านเมื่อไม่นานมานี้เอง

การ์ตูนเรื่องที่ว่าก็คือเรื่อง " ป๋าอัจฉริยะ ยานางิซาว่า " ที่นักอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นในบ้านเราหลาย ๆ คนยกให้มันเป็นการ์ตูนในดวงใจเลยทีเดียว

" ป๋าอัจฉริยะฯ " เป็นเรื่องชีวิตของศาสตราจารย์ยานางิซาว่า - อาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ที่ภายนอกดูเป็นคนน่าเบื่อและเคร่งครัดในระเบียบชีวิต (ตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่ง ใช้เส้นทางเดิม ๆ โดยไม่เดินอ้อมเพื่อไปมหา ’ ลัย เมื่อถึงเวลากลับก็ใช้เส้นทางเดียวกับตอนขามา แล้วก็เข้านอนในเวลาสามทุ่มเป๊ะ เพื่อที่จะตื่นในเวลาตีห้าครึ่งในเช้าวันถัดไป) แต่วิธีมองโลกของเขามีมุมเล็ก ๆ ที่เรียกรอยยิ้มและรอยความคิดให้ผู้อ่านอยู่เรื่อย ๆ 

ตอนหนึ่งของการ์ตูนเรื่องนี้ที่ผมจะหยิบมาพูดถึง ก็คือตอนที่ฮิโรมิตสึ-แฟนหนุ่มมาดพั้งค์ของเซะสึโกะ-ลูกสาวศาสตราจารย์ได้แรงบันดาลใจจากเพื่อนที่พาแฟนสาว " หนี " จากครอบครัว และเขาก็รู้สึกว่าความรักของเพื่อนเขาช่างซาบซื้งเสียเหลือเกิน 

เขาจึงตัดสินใจจะพาแฟนสาวหนี เพื่อหวังจะมีความรักแบบซาบซึ้งกับเขาบ้าง แต่ปัญหาก็คือความรักของเขามันไม่มีอุปสรรคอะไรเลยนี่สิ

 แต่สุดท้าย...เพื่อความซาบซึ้ง พ่อหนุ่มพั้งค์ของเราก็ตัดสินใจวางแผนพาแฟนหนีก่อนสามทุ่ม (เพราะไม่อย่างงั้น ท่านศาสตราจารย์ของเราจะหลับเสียก่อน และไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความซาบซึ้งที่ว่า)

 แต่...แผนการดันไม่ได้เป็นดังคาด กลายเป็นว่าฮิโรมิตสึต้องนอนค้างอ้างแรมกับครอบครัวของศาสตราจารย์ทั้งคืน ทำให้เขาได้เห็นครอบครัวที่เฮฮาและมีความสุข

 " ความรู้สึกแบบนี้ ก็สำคัญสำหรับเราและเซะสึโกะเหมือนกัน...เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน " และนำไปสู่บทสรุปที่ว่า " ความรักแบบนี้ซาบซึ้งกว่าเป็นไหน ๆ "

 ผมกำลังรู้สึกว่า สื่อมวลชนในฐานะที่เป็นเพื่อนคนสำคัญของวัยรุ่น กำลังใช้ดนตรี ละคร และสื่อรูปแบบต่าง ๆ ทำให้เรารู้จัก " ความรัก " เพียงในมิติของคนสองคน ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้ว ความรักของคนสองคนนั้นต่างมีส่วนเชื่อมต่อกับครอบครัว และคนรอบข้างของคนทั้งคู่

 ยิ่งในส่วนของคนที่เชื่อมโยงกับสังคมรอบข้าง ยิ่งกลายเป็นเรื่องหนักหนาและน่าเบื่อ

 เราอาจต้องลองทำความเข้าใจกับความรักเสียใหม่ เพราะความรักที่มีแค่สองคน แม้มันจะสวยงามและหวานชื่น แต่ก็เปล่าเปลี่ยวเงียบเหงาเสียเหลือเกิน