สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม วงกลม ฯลฯ : รูปทรงที่ทำให้ภาพสมบูรณ์

ระเบียงโมกข์

ประกาศกันไปแล้วสำหรับผลการคัดเลือกเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาหรือ " เอ็นทรานซ์" และในเมื่อมีคำว่า " คัดเลือก" ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทั้งผู้ที่สมหวังและผิดหวังจากการเป็น ผู้ได้รับการ " คัดเลือก" และไม่ได้รับการคัดเลือก

รายการโทรทัศน์หลายรายการก็เกาะกระแส " เอ็นทรานซ์" ด้วยการนำผู้ที่ได้คะแนนเป็น อันดับหนึ่งของประเทศมาออกรายการ คำถามก็ไม่แตกต่างไปจากที่ผู้เขียนคิดไว้ เป็นต้นว่า เตรียมตัวอ่านหนังสืออย่างไร ครอบครัวมีส่วนช่วยสนับสนุนอย่างไรบ้าง เคยเรียนพิเศษไหม ฯลฯ

ผู้เขียนเองก็ชื่นชมในความสำเร็จของเด็ก ๆ เหล่านี้ แต่ความชื่นชมดังกล่าวกับมีไม่มากเท่าที่ควร เพราะลึก ๆ แล้วรู้สึกว่าเด็ก ๆ เหล่านี้ช่างมีไปเสียทุกด้าน ทั้งทางด้านสติปัญญา ฐานะ และการสนับสนุนจากผู้ปกครอง ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญในการเตรียมตัวสอบ " เอ็นทรานซ์" เวลานี้ผู้เขียนกลับเป็นห่วงความรู้สึกของผู้พลาดหวังมากกว่า ผิดหวัง เสียใจกับการที่ตัวเองมาผ่านการคัดเลือกก็พอทนอยู่แล้ว นี่เปิดทีวีไปช่องไหนก็มีแต่ข่าวของผู้ที่ได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ

แต่ก็นั่นแหละ เมื่ออยู่ในสังคมที่มีการแข่งขันกันแบบนี้ก็ต้องทำใจว่าต้องมีทั้งผู้แพ้และผู้ชนะ

เหมือนที่ " ต้นกล้า นัยนา" พูดไว้ในหนังสือ " อยากเห็นเธอสบายดี" ในหัวข้อ

สามเหลี่ยมกับการเอาชนะ ว่า

" คนชนะอยู่บนสุด และบางครั้งต้องมีคนเดียวเท่านั้น ในขณะที่ผู้เข้าร่วมแข่งขันมีมากมาย

ต้องค่อย ๆ แพ้ และถูกคัดออก แพ้คัดออกรอบที่หนึ่ง เหลือเก้า

แพ้คัดออกรอบ เหลือเจ็ด

แพ้คัดออกรอบที่สาม เหลือห้า

แพ้คัดออกรอบที่สี่ เหลือสาม

แพ้คัดออกรอบที่ห้า เหลือหนึ่ง

ถ้าเราเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ มีคนแพ้กี่รอบ กี่คน ที่เจ็บปวดบนชัยชนะและความสุขของเรา

เรามีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นหรือเปล่า? หรือถ้าเราเป็นหนึ่งในรอบใดรอบหนึ่งในห้ารอบ

จำเป็นด้วยหรือที่เราจะจับเจ่าไม่ก้าวต่อ ในเมื่อการแข่งขันแบบสามเหลี่ยมนี้ เขาเอา " คนที่ เหลืออยู่"

เพียงคนเดียว

คิดอย่างไรกับการแข่งขัน

คิดอย่างไรกับกับว่า " แพ้" คำว่า " ชนะ"

รู้หรือยังว่า " ใคร" เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวที่สุด"

ถ้าการสอบเอ็นทรานซ์คือการแข่งขันในระบบสามเหลี่ยม ผู้ที่สอบได้ที่หนึ่งก็คงจะอยู่ ยอดสุดของมุม ส่วนคนอื่น ๆ ที่สอบได้เช่นกันก็คงจะกระจายกันอยู่ในสาเหลี่ยม ในขณะที่คนที่พลาดหวังก็ต้องถูกเขี่ยให้กระเด็นออกจากสามเหลี่ยมนั้น น่าเศร้า ที่เราต้องอยู่ในสังคมที่มีแต่การแข่งขันกันแทบจะทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่การแข่งขัน กันในระบบการศึกษาซึ่งควรจะเป็นระบบที่มีการกระจายให้ผู้ที่ศึกษาได้รับกันอย่างทั่วถึง และเท่าเทียมไม่ใช่ว่าเด็กในเมือง ครอบครัวมีฐานะดี ก็จะได้เข้าโรงเรียนที่มีการเรียน การสอนอย่างเข้มข้น เป็นต้นว่าได้เรียนภาษาอังกฤษกันตั้งแต่อยู่อนุบาล

ในขณะที่เด็กชนบท ครอบครัวยากจน ก็ไม่ต้องเรียนมันหรอก อนุบงอนุบาล เข้า ป.1 เลยแล้วกัน ส่วนเรื่องเรียนภาษาอังกฤษก็เอาไว้ว่ากันทีหลัง บางคนได้เรียนเมื่ออยู่ ป.5 หรือ ป.6 ด้วยซ้ำ แล้วเด็กชนบทที่ว่าจะสอบ " เอ็นทรานซ์" เข้าเป็นอันดับหนึ่งของประเทศได้อย่างไร เอาแค่สอบเข้าเรียนในสถาบันการศึกษาของรัฐได้ก็นับว่าเป็นเรื่องยากเย็นแล้ว เด็กเหล่านี้จึงตกกรอบสามเหลี่ยมทุกที

อย่างไรก็ตาม รูปภาพที่จะงดงามได้ก็คงไม่ได้มีแค่สามเหลี่ยมเป็นองค์ประกอบแต่เพียงรูปทรงเดียว

หากแต่ต้องประกอบไปด้วยวงกลม สี่เหลี่ยม วงรี หรือแม้กระทั่งเส้นต่าง ๆ ที่ไม่ได้ถือว่าเป็นรูปทรง

สามเหลี่ยมเพียงอย่างเดียวจึงไม่อาจทำให้ภาพกลายเป็นภาพที่สมบูรณ์ได้