กว่าจะถึงปลายทาง (2)

"โลกใต้รองเท้าแตะ"

ตกใจหมดเลย จู่ ๆ ก็เห็นเรื่องของตัวเองปรากฏอยู่ในเว็บ "ประชาไท" โดยไม่ได้รับการบอกเตือนล่วงหน้า ทำให้ฉันต้องเร่งมือเขียนตอนถัดไปมือเป็นระวิง กลัวว่ามิตรรักแฟนเพลงจะอดใจรอไม่ไหว :)

ทิ้งท้ายไว้เมื่อครั้งก่อนว่าจะพาขึ้นรถทัวร์ไปต่างจังหวัด ขอพาขึ้นเหนือไปเชียงใหม่ก่อนละกัน เพราะมีความหลังฝังใจ ตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนมัธยมปลายมีเพื่อนมาจากจังหวัดนี้ พวกเราตั้งใจกันเสียอย่างดีว่าจะเก็บเงินวันละบาทสองบาทเพื่อเป็นค่ารถไปเที่ยวบ้านเพื่อนกัน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวบ้านมันสักหน

จนกระทั่งเรียนจบทำงานทำการแล้ว ถึงได้มีโอกาสเก็บกระเป๋าหอบผ้าหอบผ่อนขึ้นเหนืออยู่เป็นนิจ บางเดือนไปมาแล้ว 3-4 วัน กลับมาอยู่บ้าน 2 วันต้องกลับขึ้นไปอีกแล้ว เรียกว่านอนบนรถทัวร์กับรถไฟมากกว่านอนที่บ้าน (ก็สมัยนั้นยังไม่มีโลว์คอสแอร์ไลน์นะจ๊ะที่รัก)

"เชียงใหม่" เป็นจังหวัดที่มีบริษัทรถทัวร์ให้เลือกเดินทางมากมายที่สุดเท่าที่ฉันได้เคยลองใช้บริการมา ไม่ว่าจะเป็นของบริษัท ขนส่ง จำกัดที่มีทั้งชั้น 2 ชั้น 1 ไปจนถึงวีไอพี 24 ที่นั่ง อันหลังนี่จัดว่าหรูสุดเพราะมีแค่ 24 ที่นั่ง เบาะกว้างเหมาะสำหรับคนก้นใหญ่ ใครไม่ชอบนั่งกับคนแปลกหน้า ก็มีที่นั่งเดี่ยวให้เลือกใช้บริการตามความประสงค์

ส่วนบริษัทรถทัวร์อื่น ๆ ส่วนมากให้บริการไม่ค่อยห่างชั้นกันเท่าไร ตามสูตรคือขึ้นรถแล้ว "บัส โฮสเตส" จะเดินแจกกล่องกระดาษ/กล่องโฟมที่บรรจุขนม หรือของขบเคี้ยวเล็ก ๆ น้อย ตามด้วยน้ำอัดลมคนละแก้วเป็นอันเสร็จพิธี ต่อจากนั้นดวงไฟบนรถจะถูกหรี่ให้มืดพอประมาณพร้อมกับเปิดวิดีโอ ถ้าไม่ใช่วิดีโอตลกคาเฟ่ ก็มักเป็นหนังฝรั่งบู๊ล้างผลาญ นาน ๆ ถึงจะเจอหนังที่ยกระดับสติปัญญาหรือหนังน่ารักกับเขาบ้าง

แต่มีบริษัททัวร์แห่งหนึ่งที่ฉันยินดีออกชื่อให้โดยไม่ได้รับค่าโฆษณา คือ "นครชัยทัวร์" เจ้านี้เขาแน่จริง กล้าสร้างความแตกต่างด้านการบริการ สภาพรถใหม่ ภายในเลียนแบบเครื่องบิน ก่อนรถออกเดินทาง "โฮสเตส" ไม่ว่าหญิงหรือชาย จะต้องออกมาปรากฏตัว สวัสดีแก่ท่านผู้โดยสารและสรุปรายละเอียดการเดินทางว่าขณะนี้รถกำลังจะไปยังจังหวัดเชียงใหม่ระยะทางห่างออกไป...กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณ 9 ชั่วโมง รถไม่หยุดแวะพัก เรามีพนักงานขับรถ 2 คนสลับสับเปลี่ยนการทำงาน เสร็จพิธีการแนะนำตัวแล้วพนักงานก็จะเดินแจกของประมาณ 3 เที่ยวกว่าจะหมดรายการ

ขอบอกเพื่อนผู้โดยสารไว้เลยว่าถ้าจะเลือกเดินทางกับทัวร์ยี่ห้อนี้ทางที่ดีควรเตรียมถุงหูหิ้วอีกใบติดตัวไปใส่ของแจกด้วยจะเป็นการดียิ่ง เพราะตอนที่แจกนั่นมันก็ 2-3 ทุ่มเข้าไปแล้ว ผู้โดยสารโดยปกติมักจะอยากนอนกันเป็นส่วนใหญ่แล้วล่ะ ไม่ค่อยมีคนตั้งใจกินกันเท่าไร อย่างดีแค่เปิดสำรวจว่ามีอะไรบ้างพอได้สนองความอยากรู้อยากเห็นเล่น ๆ แค่นั้นเอง

ที่ยังจำได้ฝังใจอีกทัวร์หนึ่งคือ "อินทราทัวร์" คืนนั้นรถทัวร์ค่อย ๆ เคลื่อนออกจากชานชาลาหมอชิตใหม่ ตอนแรกฉันนึกว่าพี่โชเฟอร์เขาลืม "บัสโฮสเตส" คนงามไว้ เพราะฉันเห็นอยู่ไว ๆ ว่าเจ้าหล่อนเพิ่งเดินเช็คความเรียบร้อยบนรถ พอเดินลงไปประตูก็ปิดฉับแล้วรถก็เลื่อนออก แต่การณ์มิได้เป็นอย่างที่ฉันคิดหรอก สักครู่เดียวเท่านั้นก็มีคนออกมาเดินแจกของตามปกติ เป็นหนุ่มน้อยหน้ามนออกมาทำหน้าที่แทน เข้าใจว่าวันนั้นโฮสเตสสาวคงลาหยุดพัก เลยต้องใช้ตัวสำรองไปพลาง

หนุ่มน้อยปฏิบัติหน้าที่อย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง ทั้งเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟขนม เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ หนุ่มหน้ามนคนเดิมออกเดินแจกอีกรอบ คราวนี้มาแปลกของแจกเป็นกระป๋องกลม ๆ ขนาดเหมาะมือ คงมีผู้โดยสารหลายคนส่งสายตาสงสัย โฮสเตสหนุ่มจึงเฉลยระหว่างการแจกว่า "อันนี้เป็นกาแฟรอบเช้านะครับพี่ ผมแจกให้ก่อนเลย พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องแจกอีก"

โห..ไอ้น้องเอ๊ย พี่ก็เพิ่งเคยเห็นงวดนี้นี่แหล่ะว่ะ แจกกาแฟมื้อเช้ากันตั้งแต่ 3 ทุ่มกว่า ขยันจริงเลยพ่อเจ้าประคู้น แถมเป็นกาแฟกระป๋องอีกต่างหาก (หุ หุ) ฉันได้แต่นึกในใจแล้วเก็บกาแฟกระป๋องใส่กระเป๋า จนรุ่งเช้าก็ไม่ได้เปิดกิน เพราะกาแฟเช้าสำหรับฉันน่ะมันต้องกาแฟร้อน "โอยัวะ" สิถึงจะปลุกให้ตื่นได้เด็ดขาด

เช้าวันนั้นพอเข้าถึงที่พัก ฉันก็ควักบรรดาของแจกบนรถทัวร์ออกมาวางเรียงรายที่พื้นห้อง กะจะชวนให้คุณป้าร่วมห้องช่วยกินด้วย ยังไม่ทันเอ่ยปากชวน คุณป้าวัย 60 ป ีนั่งห่างไปสัก 2-3 เมตร ก็ทักขึ้นว่า

"รถทัวร์เขาแจกขนมเยอะเนอะ อ้าวแล้วเดี๋ยวนี้เขาแจกปลากระป๋องด้วยรึ""
"ไหนกันปลากระป๋อง" ฉันชักงง
"โน่นไง" ป้าชี้ไปยังกระป๋องกลม ๆ ที่พ่อหนุ่มน้อยโฮสเตสของเราตั้งใจให้เป็นกาแฟมื้อเช้า

เรื่องราวบนรถทัวร์ยังมีอีก เอาไว้คราวหน้าจะเล่าเรื่องรถทัวร์กับการเดินทางช่วงเทศกาลที่ฉันเคยเห็นมา