Skip to main content

ตอนที่ 1

คอลัมน์/ชุมชน


























กล้องที่ใช้ : Kyocera Finecam M410r
  



คุณยายขายแห้วต้มถนนคนเดิน ฉันคิดแล้วคิดอีกว่าอยากซื้อแห้วมากิน แต่ชำเลืองก็แล้ว ชะโงกก็แล้วยังตัดใจไม่ลง ในหม้อของคุณยายน้ำสีเหลืองมากๆ! ข้างตัวคุณยายก็มีผ้าปุปะมากๆ!
ฉันไม่ชอบความสกปรก แต่หลายครั้งที่สงสัยว่า ความสะอาดมีมาตรฐานตรงไหน มันเกี่ยวข้องกับเราในมิติใดบ้าง นอกจากความรู้และความเชื่อแบบที่กระทรวงสาธารณสุขรณรงค์ การเกี่ยวดองกับความสกปรกและความสะอาด เป็นเรื่องของชนชั้นและการปลูกฝัง หรือเปล่า?
รู้แต่วันนั้นใบหน้าคุณยายเศร้ามากและฉันก็รู้สึกแปลกประหลาดมาก แม้แต่กับความคิดตัวเอง
 









ฉันเดินผ่านหน้าร้านของเธอหลายรอบ แอบดูเธออยู่หลายรอบ คิดว่าจะเข้าไปขอเธอถ่ายภาพหลายรอบ แต่แล้วทุกๆ รอบก็จบลงที่การทำหน้าตาเฉยเมย เดินผ่านไป
สุดท้าย ฉันตกลงใจแอบถ่ายภาพเธอ พร้อมกับที่เธอก็แอบมองฉัน เรามองกันและกันโดยไม่เห็นตาของกันและกัน ฉันมองเธอผ่านหน้าจอ LCD เธอมีท่าทางเฉยชาเมื่อเห็นว่าฉันถ่ายรูปไปแน่แล้ว
ดูเหมือนเธอจะยังขายของไม่ได้ วันนั้นลมแรงและเหมือนฝนจะตกตลอดเวลา ฉันแอบเอาใจช่วยให้เธอขายของได้ และเดินกลับมาพร้อมความคิดมากมาย (อีกแล้ว!)
บางที หลายๆ ทีด้วยแหละ ฉันก็คิดว่า การถ่ายรูปผู้อื่นโดยไม่ได้ขออนุญาตและเอามาเผยแพร่ในที่สาธารณะ เป็นมารยาทขั้นเลวหรือเปล่า?
 
 






ฉันชอบสีเหลือง เหลืองของฟักทอง เหลืองมัสตาร์ด เหลืองดอกบานบุรี เหลืองของกลุ่มเก้าอี้ เหล่านี้ ฯลฯ ไม่เหมือนกันเลย แม้จะเป็นสี "เหลือง" เหมือนกัน
ที่เห็นเป็นลานสาธารณะบนถนนคนเดิน ช่วงถนนอะไรจำไม่ได้แล้ว (ไม่รู้จักชื่อนั่นเอง) เวทียังตั้งไม่เสร็จ เก้าอี้ยังไม่มีคนนั่ง เด็กน้อยคนหนึ่งเดินมา ฉันโฟกัสที่ขาของเขา พลางอยากกลับไปเป็นเด็กอีกสักครั้ง
ฉันอยากวิ่งไปซื้อไอติม นั่งบนเก้าอี้สีเหลืองด้านหลังสุด เอาเท้าเหยียดไปพาดตัวหน้า ดูการแสดงน่าเบื่อบนเวที อากาศร้อนดี และพ่อแม่คงจะเป็นห่วงถ้าฉันหายไปนานๆ
พ่ออยู่ไกล แม่ตายไปแล้ว อากาศร้อนไม่เห็นดี ไอติมกินมากไม่ได้ และเก้าอี้เหล่านี้นั่งนานคงจะปวดหลังน่าดู นี่เป็นความคิดของคนอายุ 35 ซึ่งถ้าวันๆ ยังคิดอยู่ประมาณนี้ อืม...ฉันควรใช้ทรัพยากรในโลกใบนี้ให้น้อยที่สุด ว่าไหม?


 













วันเดียวกัน