คนแปลกหน้าที่เดินผ่าน

เรื่องและภาพโดย... วาดวลี

ณ ช่วงเวลานั้น

ฉันเห็น – แววตาคู่หนึ่ง ปราดมองเช่นการกระพริบตาของแสงแดด

รวดเร็วและเหมือนจะไร้ความหมาย แต่ฉันกำลังรับการสื่อสาร

เธอและฉัน เราทักทายกันผ่านสายตา เธอเหมือนรอเวลาและช่องว่าง

ขอก้าวเข้ามาสักนิด โลกที่บุบเบลอของฉัน อยู่ในจินตนาการของเธอ

ปลายเดือนกันยายน ที่มีฝนสลับแดด

แน่นอน เราต่างคนต่างมีชีวิต

" พี่จะถ่ายรูปหนูไหม ? "

ฉันรู้ เธอพูดไม่ชัด น้ำเสียงเดียงสาเช่นเดียวกับฉันเมื่อตอนอายุ 14 ปี

ฉันไม่ตอบ มองไปยังหัวกลม ๆ ของเด็กตัวเล็กที่เกาะอยู่บนหลัง

เธอพยักหน้า เมื่อถามว่านี่เป็นลูกหรือเปล่า เด็กสาวบิดตัว หันใบหน้าสลับกลับไปมองระหว่างทางเดิน

ตลาดวโรรสเบื้องหน้าอีกสิบก้าว คือกาดหลวงขนาดใหญ่

ที่นั่นบรรจุผลไม้ ผักสด อาหารแห้ง ของฝาก เสื้อผ้า

จนกระทั่งเครื่องประดับจากพม่าราคาดี เงินลาว และผ้าทอธรรมชาติราคาแพง

โชคยังดี ที่นี่มีข้าว มีอาหาร มีของกินจานละ 10 บาท ซึ่งเธอบอกว่าพอซื้อได้สองมื้อ หากฉันจะให้เธอยี่สิบบาทแลกกับการเป็นแบบถ่ายรูป

" ทำงานอะไร"

" ไม่มีงานหรอก เขียนหนังสือไม่ได้"

" เป็นคนไทยหรือพม่า"

เธอไม่ตอบ แต่เตรียมตั้งท่าจะถ่ายรูป หากเธอมีเวลาให้ฉันสักสิบนาที เราอาจจะได้รู้จักชื่อ

" ถามไปทำไม" เธอว่า

" นั่นสินะ" ฉันถามตัวเอง เราล้วนเป็นคนแปลกหน้า พลัดหลงมาบนโลกที่คนอื่นเรียกว่าปกติ

แสดงสายตาเย็นชา รู้หรอกว่าเมืองเล็ก ๆ กำลังเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนเล่า

เคี้ยวความเหงาเป็นว่าเล่น คนสัญจรก้าวเท้าเร็วขึ้น หากบนสะพานลอยมีคนนอนอยู่ โดยไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

" พี่ถ่ายรูป 1 ใบก็แล้วกันนะ ส่วนเงินนี้เอาไปซื้อข้าวกับนม แต่ไม่เกี่ยวกับที่เราถ่ายรูปกัน ตกลงไหม"

" ได้ทั้งนั้น"

เด็กสาวว่า ก่อนจะตั้งท่าให้ถ่ายรูป เธอเหมือนไม่แน่ใจ ฉันถ่ายไปหรือยัง

เมื่อเห็นฉันลดกล้องถ่ายรูปลง ท่าทีเธอผ่อนคลายขึ้น

เงยหน้ามองท้องฟ้าและแดดยามบ่ายที่ไร้แสง เย็นนี้บางทีฝนอาจตก

เด็กน้อยรู้สึกตัวตื่นนอน บนเปลแนวดิ่งจากสันหลังของแม่

เราสบตากันอีกครั้ง ก่อนเธอจะเดินจากไป

ฉันก้าวช้า ๆ อยู่ข้างหลังเธอ

รองเท้าแตะสีน้ำเงินที่ไม่พอดี ทำให้เธอมีท่าเดินแปลกๆ

เราผ่านร้านกระจก ไอศกรีมในถังกำลังถูกตัก ที่นั่นสำหรับเด็กสาวคือโลกแปลกหน้า

ดอกไม้ในตะกร้าราคากำละ 50 บาท สีเหลืองจัดแบบดวงตะวันตอนไม่มีฝน

เธอคือเด็กสาวอายุ 14 เธอจะดีใจไหม หากมีใครให้ดอกไม้

ฉันรู้ – มีสิ่งอื่นอีกมากมาย ที่มีความหมายสำหรับเธอ มากกว่าดอกไม้

ส่วนฉัน กำลังท่องคำว่า " ทำอย่างไร"

ในวันไกลบ้านที่เดินผ่านคนแปลกหน้า.