นานกี่พันปีมาแล้ว ที่ไอหมอกคลุ้งกระจายขึ้นจากสายน้ำเล็ก ๆ เงียบสงบ
นานกี่พันปีล่วงเลย ที่เราไม่ได้กลับไปที่นั่นอีก
.......................
เช้าวันหนึ่ง
แดดอุ่น ๆ สายหนึ่ง รอเวลาชำแรกผ่านท้องฟ้าสู่ผืนแผ่นดิน
ลานดินหน้าบ้าน ฝุ่นเนื้อละเอียดยังจมในคราบน้ำค้าง
หากเสียงฝีเท้าวิ่งผ่านตึกตัก
แม่จ๋า
แม่จ๋า
บ้านเรามีดอกไม้บานอีกแล้ว
นาน...แสนนาน แสนนานมาแล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอดัดผมหยิกหยอง ดำขลับ สวมเสื้อสีแดงมีลวดลายดอกไม้พราวเกลื่อน
เธอสวมรองเท้าแตะแบบคีบ นุ่งผ้าซิ่นสีมอ
ในมือถือมีดด้ามเล็ก ๆ คอยตัดแต่งกิ่งไม้ ใบไม้
และในเช้าวันหนึ่ง นาน...แสนนาน แสนนานมาแล้ว
เธอเคยเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องฉัน เคาะประตู ส่งเสียงเรียกปลุก
ลูก ลูก ดอกไม้บานแล้ว ตื่นขึ้นมาดูเร็วๆ
ยังจำได้ ยังอยู่ในความคำนึง ความคิดถึง ความทรงจำ
ความรัก รอยยิ้ม น้ำตา ยังอยู่ในชีวิตฉันไม่เคยห่างหาย
ภาพวันที่แดดใสๆ ค่อยทะลุแทงหมอกเมฆลงมา
มีดอกไม้สีแดงอมส้มดอกหนึ่ง ผลิบานบนลานบ้านเรา ใกล้ๆ พุ่มเทียนหยดสีขาว
ราชาวดีสีขาว มหาหงส์สีขาว มะลิสีขาว ดอกพุดสีขาว
มีดอกไม้ชนิดนั้น ดอกเดียวเท่านั้น เป็นสีแดงอมส้มอย่างนั้น
ในเช้าวันนั้น
เธอยิ้ม นัยน์ตาสุกใสเรืองรอง
สวย สุดสวย สวยกว่าดาวดวงใด
ในมือยังถือมีดเล็กๆ ไว้คอยตัดแต่งกิ่งไม้
เท้ายังขะมุกขะมอมอยู่ในรองเท้าแตะเก่าๆ
ปลายนิ้วเท้าของเธอยังเปื้อนฝุ่นเหมือนเคยเป็นเสมอมา
เธอพูดว่า
เห็นไหมลูก สวยไหมลูก ลูกดูไว้นะ เวลาดอกไม้บานครั้งแรก จะสวยที่สุด
.......................................
นาน นานกี่พันปีมาแล้ว ที่เราไม่ได้กลับไปที่นั่น
ที่มีสายหมอกอ่อนหวาน ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำในลำคลองสายเล็กๆ
คลองเล็กๆ ที่ขนาบข้างบ้านไม้สีน้ำตาลหลังหนึ่ง
ที่ ณ อดีตช่วงชีวิตหนึ่ง
เคยมีแม่ และเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ
ตื่นเช้าไปชมดอกไม้ด้วยกัน.
...................................
หมายเหตุ : แต่ดอกไม้เหล่านี้ คือดอกไม้ที่ฉันพยายามปลูกในที่ดินกะจ้อยร่อย และเก็บภาพจากที่ดินผืนอื่นๆ ที่ซึ่ง...คงมีใครสักคนปลูกไว้
ในฤดูฝนที่กำลังมาถึงขณะนี้ การได้ตื่นขึ้นในแต่ละวัน แล้วมีดอกไม้ให้ชมดู เป็นความสุขมหาศาลของฉันเลยแหละ :-)
