บ่ายวันหนึ่งที่แดดจัด เอื้อมตัวมาทายทักรอยหมาดฝน
กระจกใสใหม่เอี่ยมสะท้อนแสงแดดวิบวับ และดึงดูดให้เดินเข้าไปข้างใน
ร้านเปิดใหม่ใหญ่โตติดถนน ผู้คนมากมาย และอาหารขึ้นชื่อ
จานข้าวสีขาวใบนั้น ถูกเลื่อนออกห่างจากคนที่มานั่งใหม่
อย่างรวดเร็ว มือซีด ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งเช็ดโต๊ะให้ใหม่เอี่ยมด้วยผ้าขี้ริ้วสีมอซอ
เธอคนนั้นคัดเลือกเศษอาหารเอาไปทิ้งอีกมุมของร้าน
และรอการเรียกจากเจ้าของ เพื่อหยิบอาหารจานใหม่มาตั้งแทนที่
ฉันชำเลืองมองชุดสีชมพูที่เธอสวม ด้านหลังมีรอยเปรอะ และมีเศษด้ายทิ้งตัวที่ชายกระโปรง
เวลาเธอเดินไปมา เศษด้ายเล็ก ๆ จะแกว่งตามจังหวะการเดินของเธอ
ฉันคิดเอาว่าเธอคงจะถนอมชุดนี้อย่างดี เพราะมันสะอาดและมีร่องรอยการรีด
เพียงแค่เก่าไปหน่อย และดูหลวมโครกครากไม่พอดีตัว
ฉันยิ้มให้เธอนิด ๆ เธอยิ้มตอบเป็นการทักทาย
ดวงตาเธอใสเหมือนหยดน้ำที่เกาะตามใบไม้หลังฝนตก
หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ กรุงเทพเหมือนถูกคลุมด้วยผ้าม่านสีดำ
ทันที่ที่นางฟ้าเปิดม่านออก โลกกลับสู่ปกติ เราทุกคนก็ต่างมีรอยยิ้มแต้มหน้า
บางทีโลกก็เปลี่ยนแปลงได้ทุกวัน
และสำหรับบางวัน รอยหมาดฝนนั้นก็เหมือนมีชีวิตใหม่
ยิ้มเล็ก ๆ ของฉันเกิดขึ้นทุกครั้งที่เธอเดินผ่านมาที่โต๊ะกินข้าว ฉันบอกไม่ถูกว่าต้องการอะไร
แต่มันก็ทำให้เธอเหลียวหันมามองฉันเป็นรอบที่สอง เธอมีเวลาไม่มากในการจะพูดคุยกับคนในร้าน เพราะมีงานรออยู่ ฉันได้แต่มองเธอทำงานและทานอาหารไปอย่างเงียบ ๆ
6 ปีก่อน เราเคยเจอกัน
ห้องทำงานเล็ก ๆ ของฉัน บนออฟฟิศให้เช่าแถวพระราม 9
หลังเลิกงานเมื่อเก็บข้าวของและลงมาหาอะไรกิน
ฉันจะเห็นเธอสาละวนอยู่กับการปอกมะม่วงลงไปในตู้แช่กระจก
ฉันจำมือซีด ๆ ของเธอได้ดี เวลาที่หย่อนผลไม้ลงไป
เธอรอการหยิบใส่ถุงเมื่อมีลูกค้าสั่ง ถุงเล็ก ๆ ของพริกเกลือจะถูกจัดวางอย่างดีในช่องของมัน
ไม้จิ้มผลไม้ มีดปอก ถังน้ำหนึ่งใบ และหัวใจคนขาย
เธอไม่เหมือนใครอื่น เพราะเธอจะเลือกผลไม้ที่ลูกใหญ่ที่สุดให้คนซื้อทุก ๆ ครั้ง
เวลาหยิบชมพู่ใส่ถุง เธอจะหยิบเพิ่มลงไปเป็นการแถม ผลไม้ของเธอสด สะอาด และไม่หวานเพราะแช่น้ำตาล ผลไม้ขายดี แต่คงไม่ใช่ทุกวัน ฉันเดาเวลากลับบ้านเธอไม่เคยถูกเพราะเธอกลับไม่เป็นเวลา
คืนสุดท้ายก่อนจะออกจากงาน ฉันกลับบ้านเกือบเที่ยงคืน
ตะวันตกดินไปนานแล้ว หลอดไฟถูกเปิดเรียงราย พริบพรายให้คืนวันสว่างไสว
บนถนนที่ร้านเหล้าเรียงตัวตลอดแนว ฉันเคยเห็นรถเข็นคันนั้นก็จะแทรกตัวสวนทางไปทางมักกะสัน
และก็หายลับไปกับกลางคืน ..เราจึงไม่เคยได้เอ่ยลากัน
......................................................................................
เวลาใหม่หลังหยาดฝน ยังคงลอยชายให้ชีวิตรู้สึกมีความสุข
ฉันดื่มน้ำตาม หลังจากลิ้มรสอาหารรสชาติดีดีสมคำร่ำลือ
ชุดสีชมพูยังเคลื่อนไหวอยู่ปลายสายตาไม่หยุดหย่อน
ฉันได้รู้จักเธอมากขึ้น จากกริยานอบน้อม แววตาตั้งใจ เสียงเธอเวลาขานรับฟังดูอ่อนโยน
ทุกครั้งที่เธอเก็บจานจากโต๊ะอื่น เธอจะเอ่ยขอโทษ และค่อย ๆ เลื่อนมันออกไป
ทันทีที่เธอเดินมาเก็บเงิน ฉันยิ้มอีกครั้ง และเธอก็ยิ้มตอบ
ฉันทักเธอว่า "สบายดีใช่ไหมคะ" เธอพยักหน้าและยิ้มกว้าง แม้แววตาจะมีรอยสงสัย
ก่อนกลับบ้าน ฉันบอกเธอว่า ฉันชอบร้านข้าวที่นี่ แม้จะมีราคาแพง
อาหารรสชาติดี แล้วจะกลับมาทานที่นี่อีก
ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ร้านสะอาด ๆ และบรรยากาศที่ดี
ฉันหวังและแสนหวัง หวังว่าเลิกงานแล้วทุกอย่างจะยังเหมือนเดิม
ฉันอยากให้เจ้าของร้านเป็นคนใจดี เขาคงไม่ปิดร้านดึกเกินไป
ฉันอยากให้ร้านขายดี เขาจะได้ให้ค่าตอบแทนเธอมากพอ และหวังว่ามันจะมากกว่าการขายผลไม้
เธอจะได้นอนเร็วกว่าแต่ก่อนและไม่ต้องตื่นเช้ามาก เธอมีเสื้อผ้าดีดีใส่ แม้ไม่รู้ว่าหัวใจเธอคิดอะไร
ฉันดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้ม มันไม่คุ้นเคย แต่มันรู้สึกดี
ฉันแอบหวังเล็ก ๆ ว่าเราจะพบกันอีก และไม่จำเป็นที่เราจะต้องจำกันได้
ฉันจะแกล้งเมินหน้าไปเสีย เวลาที่เธอยกมือไหว้รับค่าอาหาร
คงเป็นสิ่งเดียวกระมัง ที่ฉันเกลียดที่สุดในเวลานั้น
