ใช่ไหม ?

เรื่องและภาพโดย....วาดวลี

ในสำนักงานที่ดิน

อำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง

ผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อสีม่วง

เธอลูบหัวเด็กชาย เมื่อเขาโน้มตัวลงนอนบนม้านั่งยาว

ฉันขยับเข้าไปใกล้ เด็กน้อยหันมองแล้วอมยิ้ม

" แขนไปโดนอะไรมาคะ"

ถามอย่างเกรงใจ เมื่อเห็นเฝือกที่แขนด้านขวา และสายคล้องทำจากชายผ้าถุง

" ตกต้นไม้ครับ"

เธอหันมาอมยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงลูกชาย

" ซนจนตกต้นไม้"

ฉันยิ้มตอบ เมื่อได้ยินสำเนียงที่ไม่ต่างกัน

" หนูชื่ออะไรคะ พี่ขอถ่ายรูปได้ไหม"

" จำชื่อตัวเองไม่ได้หรอก" คนเป็นแม่บอก

" แล้วคนอื่นเรียกว่าอะไร"

เด็กน้อยหันไปมองหน้าแม่ สลับกับมองหน้าฉัน ยิ้มหวานๆ ก่อนหันหน้าหนีไปอีก

เขาพูดอะไรออกมาสักสองคำ ฟังไม่ถนัดนัก คนเป็นแม่จึงหันมาเอ่ยอีก

" เขาชื่อเฉลิมชัย"

" ชื่อเพราะค่ะ"

ฉันว่า ไม่เชิงผิดหวังนัก เพียงแต่นึกถึงชื่อชนเผ่าอื่น ๆ

ที่แตกต่างกัน

" พี่มาทำอะไรคะ"

" ไม่ได้มาทำอะไร มานั่งเล่น" เธอว่า

ฉันอมยิ้ม นึกถึงถ้อยคำมากมายที่อยากเอ่ยถามหรือสนทนา

แล้วจึงนั่งลงข้าง ๆ เผื่อเราจะได้มีเรื่องคุยกันมากขึ้น

‘ พี่อยู่แถวไหน มีอะไรที่นี่ถึงมานั่งเล่น’

สิ่งเหล่านี้อยู่ในความคิด อาจไม่ได้สำคัญและส่วนตัวเกินกว่าจะเป็นบทสนทนา

แต่อย่างน้อย ไม่กี่คำระหว่างเรา

ก็ทำให้ฉันรู้ว่า เธอพูดไทยได้เกือบชัด ดูสุขภาพดี

แม้ยังไม่รับรู้ว่า เธอมาจากไหน ก็หวังอยู่บ้างว่า

บ้านที่เธอจากมา คงจะมีต้นไม้ ใบหญ้า มีป่า มีลำธาร

มีสายน้ำ มีพืชผักสวนครัว

บางครั้ง หากเธอกลับไป

ในวงล้อมของญาติมิตร

ในดินแดนที่เธออาจไม่มีกรรมสิทธิ์

ยังมี " ที่ว่าง" อบอุ่น ปลอดภัย

ให้แก่เธอและลูกชาย

" เข้าเฝือกที่ไหนคะ โรงพยาบาลหรือ"

ฉันถามอีกครั้ง

" ใช่"

เธอตอบ

ฉันพยักหน้าแก่คำตอบ หวนคิดถึงนกกระจิบที่บินเกาะสายไฟในเมืองกรุง

บางทีการเป็นนกพเนจรอาจไม่เลวร้ายเกินไปนัก ตราบใดที่ยังได้รับความสนใจและการแบ่งปัน

ใช่ไหม ?