ว่าด้วยเรื่องของความยากจน โดย ยุ้ย
คอลัมน์/ชุมชน
| |||
ความจนคืออะไร ? ... หากยังหาคำตอบไม่ได้ ให้ลองหาคำตอบจากบทสนทนาต่อไปนี้ ณ จุดๆ หนึ่งของโลก คนสองคนได้มาพบกัน คนหนึ่ง...รวย คนหนึ่ง...จน คนรวย + คนจน : สวัสดี คนรวย : เป็นไงบ้างล่ะ ควายที่บ้านสบายดีหรือ? คนจน : เชย เดี๋ยวนี้เค้าไม่เลี้ยงควายแล้ว เค้ามีแต่คูโบต้า คนรวย : อ้าว! แล้วเอาควายไปไว้ในล่ะ คนจน : พิพิธภัณฑ์ควายไทย คนรวย : มีแบบตัวเป็นๆ เลยเหรอ คนจน : มีทุกแบบแหละ ไม่เคยเห็นโฆษณาเหรอ คนรวย : ไม่เคยว่ะ ถ้าเคยคงไม่ถามหรอก ว่าแต่ว่า...ไม่คิดบ้างเหรอว่าชีวิตมีอะไรขาดหายไป เรารู้สึกว่า ตัวตน ของนายหายไปนะ คนจน : หายยังไงวะ นาก็ยังทำอยู่ แต่แค่ไม่ใช้ควาย แกก็ว่าตัวตนขาดหายแล้วเหรอ คนรวย : ก็หายอะ อย่างน้อยนายก็ลบสัญลักษณ์ความจนออกไป คนจน : เดี๋ยวอะไรคือสัญลักษณ์ ควายเหรอ? คนรวย : ก็น่าจะเป็นอะไรที่เหมาะที่สุดนะ เพราะคนจนก็ทั้ง โง่ ทั้ง ขี้เกียจ ...เหมือน ควายไง คนจน : บอกแล้วว่าไม่ใช่ควาย เค้าเปลี่ยนเป็นคูโบต้า คนรวย : อะไรก็ช่างเหอะ แต่เราว่านายตามกระแสไปรึเปล่า นายลืมตัวตนของนาย แล้วไปตัดสินสิ่งต่างๆ จากสื่อภายนอก สื่อที่นายสัมผัสได้แต่เพียงกรอบของมันเท่านั้น คนจน : (นิ่งคิด แล้วหัวเราะออกมา) ๕๕๕ คนรวย : นายขำอะไรของนาย คนจน : เคยได้ยินประโยคนี้ไหม " เป็นสิ่งที่แยบคายมากที่จะทำให้คนๆ หนึ่งแทนที่จะตัดสินใจอยู่บนพื้นฐานชุมชนที่ตนเองอยู่ กลับตัดสินใจจากฐานที่ภายนอก" คนรวย : ไม่เห็นยากตรงไหนเลย...การอยู่บนพื้นฐานของชุมชนที่ตนเองอยู่ เรายังอยู่ได้เลย ก็อยู่กับรถ อยู่กับบ้าน อยู่กับตัวเลขในธนาคารของตัวเอง คนจน : แกก็พูดได้นิ แกอยู่บนความสะดวกสบาย แล้วพื้นฐานของแกก็คือฐานภายนอกของคนอื่น เป็นสื่อที่ใครๆ อยากเข้าหา คนรวย : (ทำท่าคิด) เหรอ? แล้วฐานของแกละอยู่ที่ตรงไหน คนจน : ควาย คนรวย : เฮ้ย!!! ทำไมดูถูกตัวเองอย่างงั้น คนจน : ก็แกเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ เราเลยอยากพ้นจากปลักโคลนไง ในน้ำเน่าไม่เคยมีเงาใจหรอก...มันเป็นแค่คำปลอบใจของคนโง่เท่านั้นเอง คนรวย : แต่ว่าไปคนจนก็ ควาย จริงนะ คนจน : เออ...แล้วแต่มึง กูขี้เกียจเถียงแล้ว คนรวย : (ทำท่าไม่เข้าใจ) แต่เราว่า... ผ้าม่านโรยลงมา...คนสองคนที่หายไปจากสายตา พร้อมกับคำพูดที่หายไปในสายลม
ยุ้ย |
