ผู้ประท้วง

เปล่งน้ำเสียงเต็มไปด้วยมุ่งหวัง  แม้ในใจจะรู้ว่าผิดหวัง

ยังพร้อมกันบรรเลงบทเพลงเศร้า  เรียกร้องเอากับความไม่มี

ระงมอยู่หนอความทุกข์ช้ำ: ปากคำผู้ประท้วงยากไร้ไม่มีเสียง

ริมฟุตบาทคือเรือนรับรอง  จะมีใครบ้างล่ะที่สนใจจะไปเยือน

นอกจากหมาขี้เรื้อนจรจัด และสื่อมวลชน

ไม่มีเสียงทักทายจากผู้ดี ผู้มีความรู้

นอกจากคำเหยียดหยามและแววตาดูหมิ่น ม็อบขี้เท่อฯลฯ

ลูกหลานผู้ได้ดีบางคน: ในคราบคนเมืองผู้ไม่ลืมกำพืด

"กลับไปทำนาไร่อย่างเก่าเถอะพ่อแม่..

เรือนตายของเรายังหาที่ขับถ่ายง่ายกว่า

ปล่อยเทวดาเขาเล่นไปตามเกมของเขา

อย่าไปรบกวน ฯพณฯ เลย"

กับอีกแรงร้อนแห่งเมือง

น้ำพุเพียงพอแล้วกระมังสำหรับที่อาบ

ไยพ่อเฒ่านุ่งผ้าขาวม้าตัวเดียวกลางฝูงชนและยนต์ยานผ่านฉิว

น้ำคำมันเจ็บปวดนัก "ได้วันละกี่ร้อย?"

ไปทุกข์ที่บ้าน บ้านซึ่งยังพอมีคนเต็มใจเรียกว่า "พ่อ แม่ พี่ น้อง"

มากกว่าหยามว่า "ม็อบ"

ไม่มีใครจริงใจกับเราอีกแล้ว!