บททดสอบของคนจน

ที่ฉันเห็นอยู่ตรงนั้น

คือขบวนน้ำที่หลอมรวมกัน แทบไม่มีสิ่งใดฉีกขาดมันได้

เลื้อยไหล ดุดัน  หนาหนัก

ล้นเอ่อจากขอบตลิ่ง มาอยู่บนพื้นหญ้า ซีเมนต์ บันได

ไต่ขึ้นไปบนห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนอน

และในบ้านบางหลัง เข้าไปทดแทนทุกสิ่งทุกอย่าง

กระทั่งอากาศหายใจ

กรมอุตุนิยมวิทยาเตือนให้ภาคเหนือระวังภัยน้ำท่วมฉับพลัน  

คืนวันที่ 13 สิงหาคม ที่ผ่านมา

โทรทัศน์สี 14 นิ้ว รุ่นเก่า ไม่มีรีโมท ออกข่าวภาคค่ำ สลับโฆษณา

ในกระท่อมไม้ที่หลังคาอยู่ระดับเดียวกับถนน

เจ้าของบ้านกำลังสาละวนกับการขายอาหารในถุงพลาสติก

ราคา 10 บาท

คุณป้าอีกคนเขี่ยขี้เถ้าออกจากเตาไฟ

ป้าขายไก่ปิ้ง หมูย่าง ข้าวเหนียวและอาหาร

ยุ่งจนหันหน้าไปดูโทรทัศน์ ก็ยังทำไม่ได้

อินเตอร์เน็ต การเตือนภัย ช่องทางไหลของน้ำ ระบบชลประทาน  การวิเคราะห์ความเสียหาย ฯลฯ

จับกลุ่มและเฝ้าระวัง

ห่างไกล

ไกลเกิน

"น้ำจะมา ทำอะไรได้ ขอให้เก็บของทันแล้วกัน"

 "แต่บ้านหลังใหญ่ๆ เขามีเงินถมที่ให้สูง มีกำแพงหนา ก็คงโชคดี น้ำไม่เข้าบ้านแน่ ถึงเข้า

เขาก็ทำอะไรได้ง่ายกว่าเรา"

...............

................

ไม่นานนัก

แล้วน้ำก็มา

………….

"เก็บของๆ"

"เร็วๆ น้ำเยอะมาก เร็วๆ"

..........................

..........................

แล้วน้ำก็ไป

.......................

........................

"เขาว่าโกดังฝั่งตรงข้ามเละไปหมดเลยนะ ข้าวของเสียหายเป็นล้าน"

"แต่เขาก็คงยังพอมีเงินในธนาคารนะ เราว่า"

"เรามันพวกหาเช้ากินค่ำ คนมีเยอะเขาก็เสียเยอะ คนมีน้อยอย่างเราก็เสียน้อยกว่า"

…………….

……………..

ฉันได้แต่พิจารณาสิ่งตรงหน้า

ช่วยเหลือเท่าที่ทำได้

คิดถึงอะไรหลายอย่าง

ผ่านซากปรักหักพังที่รอการกอบกู้

กลับคืน

แล้วคิดว่า

อุทกภัยคือบททดสอบของคนเข้มแข็งอย่างแท้จริง

โดยเฉพาะคนจน.