ดูกันที่ไหน

พบกันอีกแล้วนะจ๊ะ แม้จะนานไปหน่อย

เฮ้อ.. วันนี้เรามาคุยกันถึงสิ่งที่ผู้เขียนได้พบเห็นจากการเดินทาง  (ซึ่งเชื่อว่าหลายคนคงได้เห็นเหมือนกัน)  เริ่มการเดินทางผ่านถนนพระราม 2  ช่วงจังหวัดสมุทรสาคร-กรุงเทพฯ  ผู้เขียนได้พบเห็นรถสิบล้อที่บรรทุกคนมาเต็ม (ล้น) คันรถ  โดยรอบ ๆ รถเป็นกรงเหล็กทั้งหมด เห็นแว๊บเดียวก็รู้ว่า  เป็นรถขนแรงงานต่างด้าวของทางราชการ รถคันที่ผู้เขียนนั่งอยู่ ขับตามหลังรถคันนั้นอย่างใกล้ชิด   ทำให้เห็นว่าในรถคันนั้น  พื้นรถไม่พอให้นั่ง  เพราะคนมีจำนวนมากที่ถูกจับยัดเข้าไปเบียดเสียดกันในนั้น  จนทำให้มีบางส่วนต้องยืนเบียดกันหน้าสลอนอยู่ข้างกรงรถ  รถสองคันอยู่ใกล้กันมากจนทำให้เห็นตาแป๋ว ๆ  ของพวกเขาเหล่านั้นอย่างชัดเจน  ทำให้คิดถึงรถบรรทุกหมู บรรทุกไก่  ซึ่งมีลักษณะไม่แตกต่างกัน

คนอื่นอาจมองแล้วรู้สึกเฉย ๆ แต่ผู้เขียนเห็นแล้ว รู้สึกสะท้อนใจ  เพราะเขาเหล่านั้นก็มีความเป็นคนเหมือนพวกเรา  เพียงแต่ต่างเชื้อชาติและไปเกิดในประเทศที่ยังด้อยพัฒนา  และมีชีวิตที่ไม่สะดวกสบายเหมือนพวกเรา  ทำให้พวกเขาต้องดิ้นรน  เข้ามาหาชีวิตที่ดีกว่าในประเทศไทย  แต่สิ่งที่พวกเราปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนพวกเขาไม่ใช่คน  ทั้ง ๆ ที่พวกเขาก็เป็นคน มีเลือดมีเนื้อ  มีความรู้สึก เจ็บ ปวด หนาว ร้อน ทุกข์ใจ ดีใจเหมือนกัน  หรือเพราะพวกเขาเป็นพม่า  เป็นลาว เป็นเขมร  จึงทำให้พวกเรามองเขาอย่างดูถูก และรังเกียจ  เราจึงปฏิบัติกับเขาเหมือนเขาไม่ใช่คน   

ต่างกับการที่เรามองและปฏิบัติกับพวกฝรั่ง หรือพวกที่อยู่ในประเทศที่เจริญแล้ว  เรามองเขาและปฏิบัติต่อพวกเขาแตกต่างจากแรงงานต่างด้าวพวกแรกมาก เรียกได้ว่าเหมือนฟ้ากับดิน  ทั้ง ๆ ที่ทุกคนมีความเป็นคนเท่ากัน  หรือเป็นเพราะพวกฝรั่งมีเงินทองมาตอบสนองความต้องการของพวกเราได้มากกว่า 

ทำให้ผู้เขียนอดนำเรื่องราวที่พบเห็นมาเปรียบเทียบกับคนไทยต่อคนไทยด้วยกันเองไม่ได้  เพราะการเลือกปฏิบัติไม่ใช่มีแต่กับคนต่างชาติเท่านั้น  แม้แต่คนในชาติเดียวกัน  แต่มีฐานะต่างกัน  ยังได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน  คนน่ะเป็นเหมือนกัน แต่เงินและอำนาจเท่านั้นที่มีไม่เท่ากัน

เช่นวันก่อน  ผู้เขียนได้มีโอกาส เดินทางขึ้นไปที่จังหวัดที่ท่านนายกทักษิณกำลังจะไปเยี่ยม  ทำให้เห็นว่า  คนที่นั่นแทบทั้งเมืองตื่นเต้นกันใหญ่  ทั้งข้าราชการ ทั้งนักการเมืองท้องถิ่น  ไม่เป็นอันทำงาน เพราะมีภารกิจสำคัญที่ต้องเตรียมรับท่านนายกฯ  นาน ๆ พระยาจะมาเหยียบเมือง ก็ต้องต้อนรับกันเต็มที่  ตื่นเต้นยินดีกันทั้งเมือง ผู้เขียนอดคิดไม่ได้ว่าหากท่านทักษิณไม่ได้เป็นนายก ไม่ใช่เศรษฐีอันดับต้น ๆ ของประเทศ  เวลาไปเยี่ยมจะปฏิบัติกับท่านอย่างนี้หรือเปล่า

หากเราอ่านเรื่องนี้แล้วคิดตาม  จะทำให้เราทราบว่า  ความกดดันจากความไม่เท่าเทียมคือเหตุผลที่ทำให้คนด้วยกันทำร้ายกันเอง   เราปฏิบัติกับแรงงานต่างด้าวไม่ดี เขาก็แสดงตอบกลับมาด้วยความดุร้ายเช่นกัน  เหมือนผู้หลงผิดใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้  หากวันก่อนเขาได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียม สมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์  วันนี้คงไม่เกิดเรื่องมากมาย 

ผู้เขียนก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีกว่า ความเป็นคนเขาดูกันที่ไหน และเลือกปฏิบัติอย่างไร  ดูที่ฐานะ ดูที่เชื้อชาติ  หรือดูที่ความเป็นมนุษย์เหมือนกัน ???