หญิงคนหนึ่งคลุมผ้าสีขาวบนศีรษะ

เดินผ่านม่านหมอกสีเทาทึบ

ในยามเช้าของชีวิต  ยามสายแดดจาง

ส้นตีนเธอกระแทกรอยเท้าใหม่ทับรอยเท้าเก่า

นิ้วทั้งห้าของลำแขนเกาะกุมข้อมือน้อยเบาๆ

นั่น,เสียงลูกน้อยร้องไห้ตามหลัง

 มันสะเทือนใจเกินไปใช่ไหม  เด็กน้อย

เมืองกับเมืองและเรื่องเล่าที่ต่างกัน

นานมาแล้วที่ใครบางคนเดินทางกลับมา

มันนานพอกับการจากไปของใครบางคน

ในยามเช้าสงบเงียบ  ลมทะเลพัดโชยมา

เสียงแห่งศรัทธาแว่วมาพร้อมเสียงระรัวของประทัดเมืองดังก้อง

เสาหลักของบ้านไม้หลังเก่าไม่กลับมาอีกแล้ว

"ยามเช้าของชีวิตคือ การร้องไห้"

นางบอกกับมัสยิดเปื้อนเลือดหลังนั้น

 สุมาตร ภูลายยาว

สำหรับเจ้าของบทกวีที่ได้รับการนำขึ้นในพื้นที่ชุมชนกวีประชาไท ตั้งแต่ต้นเดือนสิงหาคม 2548 เป็นต้นมา กรุณาส่งชื่อ นามสกุล และหมายเลขบัญชีธนาคาร มาที่ netcord@prachatai.com เพื่อทางประชาไทจะได้จัดส่งค่าตอบแทนไปให้ค่ะ ขอบคุณค่ะ