แคนโต้ : ไหลกลับข้างใน
คอลัมน์/ชุมชน
พลังมหาศาลขับเคลื่อน
ผู้คนและสายลม
ไม่ไยดี
งานเขียนของคนไร้ชื่อ
เต็มเปี่ยม
ด้วยพลัง
มัคคุเทศก์คนนั้น
เคยพาใครไปเที่ยว
ในหัวใจตัวเองบ้าง
โล่งอก
พาตัวเอง
กลับมาถึงบ้าน
จึงปรารถนา
เป็นคน
ธรรมดา
ตัวเขาธรรมดา
ตัวหนังสือของเขา
ศาสดา
ไว้ใจ
สิ่งเปิดเผย
ได้แค่ไหน
อย่างน้อยผมมี
ความล้มเหลว
เป็นมรดก
ต้องเรียนรู้
จุดต่ำสุดเพียงไหน
เพื่อเข้าใจความสูงล้ำ
นอนทับ
ความกลัว
ถึงเช้า
บ้านของผม
โทรมเศร้า
มันจึงสวยสมบูรณ์
ปล่อยสายควันยาเส้น
ปะทะ
สายฝน
ฝนตกหนักเท่าใด
เวลา
ไม่หยุดทำงาน
ตกใจและปลื้ม
เธอบอกว่า
รักผมมากกว่าหมานิดนึง
รอยยิ้มของเธอ
ทำงาน
เหมือนเครื่องจักร
หวิว หวิว
ฟองสบู่สีรุ้ง
ท่องลม
พริก
แขวนความเผ็ด
ไว้เต็มต้น
จนกระทั่งวันหนึ่ง
ฝักถั่ว
ไม่อาจปกป้องเมล็ด
ไปซื้อหลังคาบ้าน
เป็นใบไม้แห้ง
มากันแดดฝนและแสงเดือนดาว
กางมุ้งนอน
ป้องกัน
ความกลัว
นอนเปล
ไกวฝัน
หลบชีวิต
เมื่อข้าวเดือด
ถึงเวลาควัน
ต้องจากลา
ความเงียบของใบไม้
ความสงบของลม
ความสงัดไหลล่อง
ยอดตำลึง
ปีนหาแสงแดด
หรือหนีแผ่นดิน
ลิ้นโกหก
ต่อเมื่อ
ใจบังคับ
ขุดลึก
ลงในความทรงจำ
พบซากพืชซากสัตว์
จิตรกรคนนั้น
วาดภาพนกเสร็จ
นกบินหนี
กลับไปเป็นปกติ
คือการกลับ
สู่ความสุข
"ชามกลางคืน"