หลับเถิดม้าป่า

กลางคืนบอกกับเราว่าโลกหมุนไปจริง
ยาวนานนั้นกัดเซาะลงผิวสัมผัสอ่อนนุ่มของกาละ
ผ่านนามอันไม่รู้จัก ทว่ามีตัวตน
ในสรรพสำเนียงธรรมชาติ
ในหยาดฝนทอความบอบบางลงยลโลก
เอิบอาบแม่ปลิงไหลท่องไปสู่สุสานเพลงสวด
อันหาทำนองมิได้
ในป่าน้ำค้างเทือกดอย
ในปล้องหน่อไม้และดอกเห็ด
ยังเห็นอย่างฉันไหมมิ่งมิตรผู้บ้าคลั่งของฉัน
ยังเอ่อระเหยออกนอกหน้าต่าง
และเล็ดลอดมู่ลี่สำนักงานเส็งเคร็งออกท่องภพ
และเตร็ดเตร่อยู่ตามซอกหรือร้านเหล้าตอง
เซาะกินเรียวขาอ่อนของค่ำคืนอำไพ
หรือมโนภาพนั้นกุดขาดโดยไม่รู้ตัว
เพื่อนของฉัน   เพื่อนผู้บ้าคลั่งของฉันเอ๋ย
หลับอยู่ในโตรกซอกหรือล่องใดในโลก
ปีศาจในสำนักงานเงินเดือนน้อยนั้น
หลอกเลี้ยงท่านดีอยู่ไหม
ฟังซิสายลมหวีดหวิวนอกหน้าต่างนั้น
พร่ำก่นถึงปลายทางอันไม่สิ้นสุด
บนวิถีพล่ามัวและมึนงงสงสัย
แต่เป็นสุขโดยปราศจากโซ่ตรวน
ขอความสุขจงมีทุกผู้คน
ด้วยความเคารพ เพื่อนผู้บ้าคลั่งของข้า

ไตร ชมประเทศ