ปณิธานกวี

ณ เหนือเศียรบูชิตชู

ธรรมเทอญจะดำรู

ณ ใจคนบ่ห่อนฮา

อันปืนที่เปรี้ยงปราบ

สิกำราบด้วยศาสตรา

ใช่ปืน?  คือปากกา!        

ประกาศสัจธรรมไท

เพียงปืนฤาจักปาน

ปากกากุมสะกดไก

ปากกาก็พลันกาย

เป็นใจกร้าวมิร้าวราน

จงมั่นเถิดผองเพื่อน

เผด็จเถื่อนแห่งหมู่พาล

สิพังลงฉับพลัน

ด้วยปากกาที่กล้าหมาย

รับใช้ผู้ทุกข์ทน

คือชั้นชนแห่งธงชัย

ผืนฟ้าสิก้มกราย

คำนับกราบแก่ปวงชน

ผืนดินจักนบน้อม

แลก้มค้อมยอมจำนน

แด่คนผู้แปรผล

ผู้แปรเหงื่อเป็นงานงาม

ปากกาคืออาวุธ

อันยงยุทธ์ปราบคนทราม

รับใช้ผู้เคลื่อนคาม

แลโลกหล้าด้วยสองมือ

ปากกาคือเปลวเทียน

อันขีดเขียนกุมยืดถือ

ส่องทางที่ใดฤา

จักส่องหล้าทุกแห่งหน

ปากกาคือเสรี

ที่เฉกชี้ชะตาชน

ว่าใครนั้นคือคน

และใครคือเผด็จการ!

อติเทพ