ยะลา เรายังต้องไปที่นั่น
คอลัมน์/ชุมชน
ยะลา เรายังต้องไปที่นั่น มันเริ่มต้นที่ เหล่าทหารหาญผู้น่าสงสารเห็นใจ ยืนถือปืนอยู่ที่ช่องทางเข้าสถานีรถไฟที่บีบให้เหลือช่องเดียวเพื่อตรวจระเบิด และอะไรก็ตามที่ส่งผลต่อความมั่นคงของชาติและชีวิตเล็กน้อยที่บริสุทธิ์จุดหมายของเรา ยะลา ณ ที่ซึ่งความรักและครอบครัวรอคอยให้หวนกลับเสียงหวูดร้องเตือนการเคลื่อนขบวนดั่งจะบอกเราว่าระยะทางต่อแต่นี้ชีวิตเป็นเพียงใบไม้ที่พร้อมจะปลิดปลิวการตรวจตั๋วเริ่มขึ้นพร้อมกับกระบอกปืนของทหารตามประกบยิ่งใกล้ยะลาเข้าไปแต่ละสถานี ทหารพร้อมอาวุธครบมือมีแต่จะเพิ่มจำนวนมากขึ้น ๆเหมือนเรากำลังเดินทางเข้าสู่สนามรบที่ไฟสงครามกำลังคุกรุ่นแต่มันก็ไม่น่าจะแตกต่างกันมากนักแหงนมองฟ้าก็มีแต่หมอกความเศร้าปกคลุมทั่วเมืองมองภูเขาที่เต็มไปด้วยเรือกสวนก็มีแต่ความทะมึนดำห่างไกลไร้หวัง สบตาผู้คนยากจะหาความสงบในนั้น ยะลา เมืองที่เต็มไปด้วยความตาย ด่าน และการตรวจตราบนถนนทุกสายการไปที่นั่น ที่ซึ่งความรักและครอบครัวรอคอยให้หวนกลับบางวันมีรายงานว่า ขบวนรถไฟของทหารตรวจรางที่ออกหน้าเราไปโดนวางระเบิด!และข่าวการซุ่มยิ่งยังมีออกมาทุกวัน ยอดคนตายมีแต่จะเพิ่มขึ้น ทว่าอาวุธสงครามในมือทหาร ตำรวจก็ยิ่งมีมากจนเกลื่อนเมือง แต่เราต้องไปยะลา เพราะความรักและครอบครัวของเราอยู่ที่นั่น หน้าต่างรถไฟประตูที่มากมายเหล่านั้น ใครจะแน่ใจได้ว่าคมกระสุน สะเก็ดระเบิดจะไม่ทะยานขึ้นมาปลิดชีวิต ใครจะแน่ใจได้ว่าทุกวินาทีที่อยู่ใกล้ตำรวจ-ทหารจะทำให้ชีวิตของเรามั่นคงปลอดภัย ใครจะแน่ใจว่าเมื่อไหร่การเดินออกจากบ้านจะไม่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงที่ห้อมล้อม และการออกไปตัดยางในความมืดที่ปราศจากความกลัว ใครจะแน่ใจได้ว่าเสียงปืนและเสียงระเบิดจะเงียบหายไปจริงๆ ใครจะแน่ใจว่าการสบตากับคนผู้เป็นที่รัก และการจากลาชั่วครั้งชั่วคราว อาจกลายเป็นการจากลานิรันดร์ แต่เรายังต้องไปที่นั่น ยะลา เพราะความรักและครอบครัวของเราอยู่ที่นั่น แม้เราจะทำได้เพียงเฝ้าฟังรายงานข่าวคราวความตาย ที่เพิ่มขึ้นและขยายอาณาเขตกัดกินชีวิตมากขึ้นทุกวัน ขนำจันทร์ |
