ฤดูฝน เธอ และการกลับบ้าน

พรูสายคล้ายดั่งดอกไม้ร่วง..

ในหยาดเม็ดใส

และเย็น

ฉันใคร่สัมผัสเธอ

ฤดูกาลแห่งความเงียบ

ที่ฉันแอบปิดจังหวะดนตรี

ให้เสียงฝนพรำเข้ามาแทนที่ยามดึก..

ยามดึก

ฉันลืมตาในความเงียบ....รู้สึกถึงความเย็นจากผนังไม้สีน้ำตาลในบ้านหลังเก่า

ความเย็นของฤดูฝน....ทำให้คนเราหลับสบายมากขึ้น..

นอกเสียจากว่า เราเลือกจะไม่หลับตาลงเท่านั้น..

ในความเงียบนั้น..ฉันใคร่อยากเปิดไฟ....

ในแสงไฟ....ฉันนึกถึงสมบัติส่วนตัวที่เก็บเอาไว้ในบ้านหลังนี้ กล่องกระดาษเล็กๆ

ซึ่งบรรจุจดหมาย, สมุดบันทึก,รูปถ่ายสมัยเด็กๆ และรูปถ่ายของ "เธอ"

สมัยที่เราเรียนชั้นอนุบาลและประถมด้วยกัน

หน้าตาเธอไม่เปลี่ยน..มีแต่รูปร่าง ทรงผม เสื้อผ้า การแต่งตัว..ที่ทำให้ฉันตระหนักว่า..

เราไม่ได้คุยกันนานแล้วจริงๆ ฉันพินิจถึงรูปถ่ายใบหนึ่ง เธอสวมเสื้อสีแดง

ตัวที่เธอใส่ตอนเจอกัน เมื่อฉันกลับบ้านครั้งที่แล้ว

......................................................

ตอนนั้นเป็นเดือนธันวาคม

เสียงมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านดั่งลั่นและเอิกเกริก

รูปร่างสูงใหญ่ เลื่อนมาหยุดตรงบันได..เธอตะโกนเรียกชื่อฉันเสียงดัง จนพ่อตกใจ

เฉิดชาย เพื่อนรักของฉัน..เธอซื้อมอเตอร์ไซค์คันใหม่ ทันสมัย ปราดเปรียวเหมาะกับเธอ..

มีเด็กเล็กๆ คนหนึ่งนั่งซ้อนท้าย เด็กสาวตัวน้อยๆ ค่อยๆ ไต่ลงมา..ยกมือประกบไหว้ ชวนให้อยากหยิกแก้ม..

เธอบอกว่าเป็นลูกสาว แล้วก็หัวเราะเสียงดัง ทำเอาคนในบ้านหัวเราะตาม

เพราะใครๆ ก็รู้ว่าเธอยังไม่เจอคนในฝัน...และไม่เคยมีแฟนเลยสักครั้ง

คนข้างบ้าน โพล่งเสียงถามเธอออกไปว่า 

มีแฟนกับเขาหรือยัง และหน้าอกของเธอเป็นเป็นซิลิโคนหรือว่าเป็นยกทรง

ฉันรู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูก.. เฉิดชายยิ้มเจื่อนๆ และเลี่ยงคำถาม

มีเสียงหัวเราะ ขบขันในมุมมองที่ตลก แต่นั่นไม่ใช่สำหรับฉันและสำหรับเธอ

ฉันจึงเปลี่ยนคำถาม เรื่องพ่อแม่เธอ...หมาและแมว  เพื่อนเก่าคนอื่นๆ ใครแต่งงานบ้าง และไปอยู่ที่ไหนกัน

เธอดูชอบใจที่จะเริ่มต้นเล่าเรื่องเหล่านั้นอย่างออกรส และรอยยิ้มก็ปรากฏแต้มใบหน้า

เราจากกันนานเกินไปหรือเปล่า..

เธอจะรู้ไหม กลับมาเยี่ยมบ้านคราวนี้.. ฉันรู้สึกประหม่า เก้อเขิน..ไม่กล้าสบตาเธอ

ฉันอยากขอโทษที่เอี้ยวตัวหลบอ้อมกอดของเธอ..เมื่อครู่ ..และฉันก็ใจหายกับรอยยิ้มหม่นๆ วูบหนึ่งที่แต้มหน้า

ฉันแค่คิดว่า..เราไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไปแล้ว..เราคงจะทำอย่างนั้นไม่ได้....

ฉันพาเธอเดินเลี่ยงขึ้นไปนั่งเล่นบนบ้าน..หาขนมให้เธอกิน

และแอบพินิจมองเธอ..

ผมของเธอย้อมเป็นสีแดง..เธอลูบมันแล้วจับสะบัดไปข้างหลัง..

ผมผ่านการดัดและย้อมดูเสียได้ง่าย...เธอบอกว่าอยากจะบำรุงผม..ด้วยครีมดีๆ ที่สั่งจากแคทตาล็อกฝรั่ง

เธอแกะลิ้นจี่สีสดแล้วยื่นมาให้ พร้อมบอกให้ฉันรีบชิมเสีย

ฉันรับมันมาจากนิ้วมือของเธอที่เรียวยาว..เล็บสีชมพูและผิวขาวนั้นเป็นสีเดียวกับใบหน้า

"เราอยากไปอยู่กรุงเทพฯ"

"อืม..อยากไปทำอะไรล่ะ"

"ไม่รู้สิ..อยากเรียนต่อ และก็ทำงาน.."

"ไม่อยากทำงานที่นี่เหรอ"

"ไม่มีงานที่อยากทำ"

"อืม แล้วจะไปทำงานอะไรล่ะ"

"จำเพลินได้ไหม..เพลินมันไปทำงานที่พัทยา เห็นบอกว่ารายได้ดี และก็งานสนุกด้วย"

"ที่อัลคาซ่าร์น่ะเหรอ" ฉันถามเสียงสูงและเลิกคิ้ว

"อืม..เราเห็นเขาประกวดมิสอัลคาซ่าร์นะ สวยๆทั้งนั้นเลย อยากไปอยู่อย่างนั้นบ้าง คงได้แค่ฝันล่ะ"

"อืม............"

ฉันรับฟังแล้วเงียบไป..เธอดูหงอยๆ ที่ฉันไม่ยินดียินร้ายกับเธอ

ฉันเคยมีความคิดว่า..งานที่มีคุณค่าคืองานที่เราได้ใช้ความคิดอย่างที่เราเรียนมา

หรืองานที่ทำเพื่อสังคมและคนอื่น โดยลืมไปอีกข้อหนึ่ง งานที่มีคุณค่าคืองานที่คนทำมีความสุขแท้จริงกับมัน

ท้ายสุด เธอก็สรุปไปว่าฉันไม่สนับสนุนเธอ .แล้วทำหน้าสลด

เธออยากให้ฉันพาไปพัทยา เมื่อฉันลังเล เธอได้แต่ตอบเบาๆ ว่าไม่เป็นไร...

ฉันยังอยู่บ้านหลายวัน เธอรบเร้าให้พาไปโรงเรียนเพื่อเยี่ยมครู เธอกลัวเขาไม่ต้อนรับ

เธออยากไปเยี่ยมเพื่อนคนอื่นๆ แต่กลัวพวกเขาจะจำเธอไม่ได้

เธอยังหัวเราะเวลาที่เล่า ไม่เห็นแม้แต่เงาของน้ำตา แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความเหงาที่อยู่ข้างใน

……………………………………..

ยามดึก

ฉันลืมตาในความเงียบ....รู้สึกถึงความเย็นจากผนังไม้สีน้ำตาลในบ้านหลังเก่า

ฉันหลับตาไม่ลง..ทันทีที่พ่อเล่าเรื่องของเธอจบ.....

คืนจันทร์แรมที่เสื้อสีแดงของเธอกระจายอยู่ตามพื้นดิน..

ถนนสีเทานั้นเปียกชื้นไปด้วยฝน..และชำระเลือดสีแดงของเธอ

ให้จางไปกับฟางข้าวสีเหลืองริมทาง..และหาตัวคนผิดที่ฆ่าเธอไม่ได้

ฉันอดคิดไม่ได้ว่า เพราะฉันหรือเปล่า ถึงทำให้เธอต้องอยู่ที่นี่..แทนการมีชีวิตอยู่ที่พัทยา

ที่นี่...ซึ่งไม่มีใครรักในสิ่งที่เธอเป็น เพื่อนบางคนที่ไม่กล้าทักเธอในงานเลี้ยง

ผู้ชายของเธอที่ไม่เคยพาไปบ้าน อย่างมากก็เดินเลี่ยงเมื่อใครพูดไม่ดีกับเธอ

จวบจนใครที่ตัดสินและพาเธอจากไป

ฉันอยากร้องไห้..และก็ร้องไห้..ถ้าเพียงเธอจะได้ยิน..ฉันเพียงแต่อยากบอกว่า..

ฉันจะนั่งอยู่ข้างๆเธอ..ลูบหลังมือเธอเบาๆ..จับหัวจับไหล่ และยินดีจะกอดเธออีกสักครั้ง

และหลายๆครั้งเท่าที่เธออยากกอด

"มั่นใจในการมีชีวิตอยู่เถิด..เฉิดชาย"

ฉันได้แต่เก็บคำพูดที่คิดเอาไว้..อยู่เงียบๆข้างใน.. ปล่อยให้เสียงเม็ดฝนโรยตัวกระทบหน้าต่าง

เย็นเยียบ..และกระทบหัวใจให้ตื่น..แข่งกับเสียงร้องไห้ของตัวเอง

.................................