ทรราช

เรื่องและภาพ โดยบัณฑิต

มนุษย์กลัวที่จะโดดเดี่ยว และหวั่นไหวเมื่อต้องเดินไปบนทางที่ไม่มีใครรู้จัก เขากลัวที่จะถูกทอดทิ้ง ทั้งยังเกรงว่าจะไม่มีใครจดจำ การถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเพียงลำพัง หรือการถูกลืม ทำให้เขารู้สึกอ้างว้างและไม่ปลอดภัย

การได้รับการยอมรับไม่เพียงแต่ทำให้มนุษย์รู้สึกถึงการมีตัวตนอยู่  ขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกปลอดภัย  การได้รับการยอมรับในฐานะสมาชิกของกลุ่ม ทำให้มั่นใจว่ายามเผชิญอันตราย เขาจะได้รับการปกป้อง เช่นเดียวกับยามที่สมาชิกอื่นๆ เผชิญอันตราย เขาก็อาจอยู่ในฐานะผู้ช่วยเหลือปกป้อง ซึ่งฐานะเช่นนี้ ย่อมได้รับการยอมรับอย่างสูง การได้รับการยอมรับเยี่ยงนี้จะเกิดเป็นความรู้สึกพองโตคับแน่นในหัวใจ ช่วงเวลานั้นเขาได้กลายเป็นคนสำคัญของกลุ่มไปแล้ว และยามนั้นเขาก็มีอำนาจเหนือมวลสมาชิกทั้งปวง

มีมนุษย์ไม่น้อยใฝ่ฝันจะได้รับการยอมรับเช่นนี้  ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นที่ยอมรับของกลุ่มหรือมหาชนจำนวนมาก เป็นสิ่งหอมหวานและเป็นแรงผลักดันให้เขาปีนป่ายพาตัวเองไปสู่ที่ที่จะได้รับการยอมรับสูงสุด ที่ที่ทุกคนจะต้องรู้จักเขาแม้แต่เพียงเล็กน้อย หรือที่ที่ทุกคนไม่อาจลืมเลือนแม้จะล่วงเลยยุคสมัยของเขาไปเนิ่นนานสักเท่าใด  ในประวัติศาสตร์มนุษยชาติปรากฏแจ้งว่ามีผู้ใฝ่ฝันเช่นนี้ และเลือกที่จะเนรมิตอนุสรณ์อันยิ่งใหญ่เพื่อให้มหาชนประจักษ์ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขา ซึ่งต้องแลกมาด้วยความทารุณโหดร้าย การกดขี่ทำลายล้าง และความโหดเหี้ยม โฉดร้าย อย่างยาวนานตลอดช่วงชีวิตของเขา นั่นถือเป็นความสำเร็จอย่างยิ่งยวด เพราะคนในยุคสมัยของเขารู้จักเขา แต่ต่างพากันเกลียดกลัวและโกรธแค้นเขา และอนุชนรุ่นต่อมาต่างขนานนามเขาว่า "ทรราช"

ผิดกับมนุษย์บางจำพวก ซึ่งตระหนักได้ถึงความต้องการการยอมรับและความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมั่นคงปลอดภัย  สิ่งนี้ได้ก่อกำเนิดขึ้นเป็นเมตตาธรรมส่องสว่างอยู่ภายในใจของพวกเขา และเป็นจุดเริ่มของการอุทิศตนอย่างหนักเพื่อเพื่อนมนุษย์ เพื่อการมีชีวิตอยู่อย่างปราศจากจากความกลัวและความไม่ปลอดภัยอันเป็นสิ่งที่เขาปรารถนา เขาจึงเป็นที่รักและได้รับการยอมรับจากกลุ่มหรือกระทั่งมหาชนจำนวนมาก ชนรุ่นเดียวกันจึงรู้จักเขา และอนุชนรุ่นสืบมาต่างขนานนามเขาว่า "มหาบุรุษ"

เนื่องจากความต้องการการยอมรับและความปลอดภัยเป็นพื้นฐานสำคัญในการดำรงอยู่ของมนุษย์ มนุษย์ที่เห็นถึงสิ่งนี้จึงอาจเป็นได้ทั้งทรราชและมหาบุรุษ หากเพียงแต่จะเลือกระหว่างการเอาตนเองเป็นศูนย์กลาง หรือเอามหาชนเป็นศูนย์กลาง ทรราชมักยึดตัวเองเป็นศูนย์กลาง และปรารถนาให้ตนเป็นที่ยอมรับอย่างสูงยิ่ง ความที่มีตนเองเป็นศูนย์กลางได้นำไปสู่การใช้อำนาจ เล่ห์กล และความโฉดร้ายนานัปการเพื่อสร้างการยอมรับและการดำรงอยู่ให้ปรากฏเป็นความทรงจำของคนจำนวนมากทั้งในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต ต่างจากมหาบุรุษที่กลับจะมองเห็นแต่สารัตถะแห่งชีวิต เห็นแต่ความทุกข์ยากของเพื่อนมนุษย์ และมุ่งอุทิศเสียสละตนเพื่อนำมาซึ่งความพ้นทุกข์ของเหล่ามหาชน เพื่อความเป็นอยู่ที่ปลอดภัย เพื่อความสุขสงบของมหาชน และการใช้ชีวิตโดยปราศจากความกลัว

มหาบุรุษจึงได้รับการยอมรับ ได้รับความรัก ความสักการะ และประทับแน่นอยู่ภายในใจมหาชนรุ่นเดียวกันและอนุชนรุ่นสืบมา ต่างจากทรราชที่มีแต่ความโกรธเกลียดประทับอยู่ในหัวใจของมหาชน