ผู้หญิงสีดำในคืนฤดูฝน
คอลัมน์/ชุมชน
ฟ้าแลบแปลบปลาบ สว่างวาบบาดความมืดเป็นทางขาว เห็นเธอขี่รถมอเตอร์ไซค์สว่างวาว หนีเม็ดฝนกรูกราวโลดแล่นมา
โลดแล่นมาหยุด...ตรงหน้ากระท่อมฉัน ก่อนผลุนผลันลงจากรถยามาฮ่า ดับเครื่องจูงมาจอดใต้ชายคา พลางพูดว่า...ขอหลบฝนหน่อยนะพี่ ฉันแย้มยิ้มบอก...เชิญตามสบาย เธอสยายผมมองตรงโน้นตรงนี้ ก่อนปีนขึ้นกระท่อมโย้เย้สิ้นดี ในชุดกระโปรงหม่นเศร้าสีดำ ขึ้นมานั่งพิงเสาสูบบุหรี่ ภายใต้แสงไฟนีออนยามค่ำ ยามฝนตกลงมาพรำพรำ กระหน่ำหลังคาใบตองกรอบเก่า
นี่...ไปไหนมามืดมืดค่ำค่ำ ฉันเอ่ยคำถามร่างที่นั่งพิงเสา ขณะลมฝนหวีดหวิวมาปลิวเบา ต้องร่าง สั่นเทาสะท้าน
ไปหาเงินบ้านโน้นมาจ๊ะพี่ เธอตอบพลางชี้ไปที่ซ่องข้างบ้าน ก่อนนิ่งมองฉันนอนบนพื้นกระดาน ทำงานเขียนหนังสือด้วยความแปลกใจ ชั่วครู่หนึ่ง...จึงเอ่ยถามฉันว่า พี่จ๋า...พี่เป็นครูใช่ไหม ฉันเงยหน้ายิ้มตอบว่า ไม่ใช่ งั้นเป็นอะไร...เธอซักอย่างงุนงง
เป็นนักเขียนกวี ฉันตอบหญิงชุดสีดำผู้พลัดหลง มาหลบฝนในกระท่อมกลางรกพง ในป่าดงมะม่วงอันมืดมิด
เธอนิ่งเงียบ...ไม่ยอมพูดอะไร จนฝนเม็ดใหญ่เริ่มซาสนิท จึงหันไปมองท้องฟ้าอย่างเพ่งพิศ ก่อนจะเหลียวมายิ้มนิดนิดบอกลา ฝนหยุดแล้ว...พระจันทร์ขึ้นแล้วจ๊ะพี่ ดูโน่นซี...แสงนวลงามหนักหนา หนูต้องไปก่อนลูกจะร้องจ้า... เพราะได้เวลาให้นมลูกแล้ว.
ถนอม ไชยวงษ์แก้ว |
