เมืองในหุบเขา ตอนชีวิตสวยงามราคาถูก ๆ

ที่นี่ ..เมืองในหุบเขาหลังน้ำท่วมหนัก

 "มีคนตายเท่าไหร่ไม่รู้ และไม่รู้ว่าใครรู้หรือเปล่าว่าเขาตาย"

หนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น ฟังวกวนเหมือนแกล้งพูดให้เรางงเล่น ก่อนจะอธิบายต่อว่า คนที่ตายเป็นคนที่มาขายแรงงานที่นี่

"เป็นพวกพม่าบ้าง พวกไทยใหญ่บ้าง เข้ามารับจ้างทำงานเฝ้าไร่ เฝ้าสวนให้กับนายทุนที่นี่ สร้างเพิงสร้างบ้านอยู่กัน บางคนมากันทั้งครอบครัว  หนีน้ำขึ้นไปอยู่บนหลังคาก็มี แต่พอพายเรือเข้าไปช่วย พวกเขากลับกระโดดน้ำลงไปเลย เขากลัวเจ้าหน้าที่บ้านเมืองจะรู้ว่าเขาเป็นคนไม่มีบัตรไม่มีใบ กลัวความผิด"

โอ…มนุษยชาติ

พวกนี้ตายไปเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ แต่คิดว่าเยอะ อีกคนหนึ่งติดอยู่บนหลังคา มีคนเข้าไปช่วยออกมาได้ พอลงจากเรือเขาก้มลงกราบและล้มฟุบสิ้นใจตาย เขาคงตกใจและอ่อนเพลียเพราะติดอยู่นาน 

"พวกที่กระโดดลงน้ำเหมือนยอมตายดีกว่าที่จะถูกจับและสูญเสียอิสรภาพ"

"น่าจะเป็นอย่างนั้น" ชายหนุ่มว่า

"ที่น้ำพัดพาไปทั้งคนทั้งบ้านก็คงมีเยอะ"

"มีเพราะบ้านเล็ก ๆ ในไร่ในสวนหายไปเยอะ"

"เขามาเฝ้าไร่เฝ้าสวนอะไรกันบ้าง" สาวน้อยนักศึกษาที่เดินทางมาด้วยถามเบา ๆ อย่างเกรงใจ

"มีสวนส้ม มีข้าวโพด และพริก อะไรพวกนี้แหละครับ เดี๋ยวจะพาไปดู"

"โอ …นี่หรือที่เขาเรียกว่าสุดลูกหูลูกตา เป็นอย่างนี้นี่เอง ข้าวโพดสุดลูกหูลูกตา"  สาวน้อยอุทานเสียงดังเหมือนไม่เคยเห็นไร่ขนาดใหญ่อย่างนี้

 "ว้าว…สวนส้ม เหมือนในหนังเลย สุดลูกหูลูกตาจริง ๆ ส้มที่เรากิน ๆ กันอยู่ในเมือง" สาวน้อยส่งเสียงดังอีกครั้งอย่างตื่นเต้น เธออยากจะลงไปถ่ายรูป

 "ส่วนหนึ่งที่ทำให้พื้นที่ป่าลดลงเพราะการขยายตัวของไร่สวนพวกนี้ด้วยใช่ไหม" เสียงใครคนหนึ่งถามอย่างเกรงใจคงเพราะไม่แน่ใจว่าควรจะถามหรือไม่ หรือกลัวว่าผู้นำทางของเราอาจจะเป็นเจ้าของไร่ขนาดใหญ่ที่ว่า

เขาตอบอย่างมั่นใจว่า ใช่ครับ เกี่ยวกับนโยบายของรัฐ และความอ่อนแอของหน่วยราชการที่ดูแลรักษาป่า

 "เข้าใจแล้ว ทั้งสวนทั้งไร่ เป็นของกลุ่มทุนมาลงทุน แต่คนทำงาน คนมารับจ้างเป็นชาวบ้านที่นี่ และมาจากที่อื่นด้วย เช่น พวกที่ติดอยู่บนหลังคาและกระโดดลงมาตาย" สาวน้อยสรุป  

ผู้นำทางหนุ่มของเรายิ้มพลางพยักหน้า

 "โอ เรามาเยี่ยมเมืองที่สวยงามเมื่อยามป่วยเสียแล้ว"

 "ใช่ครับ เจ็บป่วยเรื้อรังด้วย" ชายหนุ่มเจ้าของบ้านตอบ

 (มีอ่านตอนต่อไป  เมืองในหุบเขาที่สวยงามและเจ็บป่วยเรื้อรัง)