ฟ้า ณ ราตรี

ดาวระยิบกะพริบแพรวดั่งแววเพชร               

จันทร์ดุจเก็จบุศราคัมน้ำเอกใส

            คอยเป็นเพื่อนแม้อยู่ห่างไกลแสนไกล                      

อบอุ่นไอแสงแห่งรักที่ภักดี

พลันดาวโค้งร่วงลับไปกับฟ้า                                   

ดั่งเพื่อนลาจากไกลไปหลีกหนี

            ทิ้งร่างกายเดียวดายในราตรี                                   

หมอกเมฆบังรังสีมิแพร่งพราย

            แล้วแสงทองก็ส่องแสงแฝงขอบเมฆ             

คือมนตร์เสกมืดมัวสลัวหาย

            ทุกแหล่งหล้าตื่นอีกคราวยามหนาวคลาย                   

สิ่งสุดท้ายคือความหวังนั้นยังมี

                                                            พรานไพร  บูรพา