หน้าต่างของคนแปลกหน้า

"เธอต้องไปแล้วจริงๆ เหรอ ?"

ฉันเอ่ยอย่างเศร้าสลด มองใบหน้าเพื่อนรักที่หอบหิ้วกระเป๋าเดินทาง

ยืนรอรถไฟในชานชาลาหมายเลข 1 สถานีรถไฟเชียงใหม่

อีกไม่กี่นาที ขบวนรถจะเคลื่อนออกไป เสียงหวูดรถไฟทำให้ฉันใจหาย

ไม่ใครก็ใคร จะต้องจากกัน เป็นสัญญาณเตือนที่เศร้าที่สุดในบางครั้ง

ถ้าย้อนไปเมื่อปีก่อนๆ  เป็นฉันเอง ที่นั่งอยู่ในรถไฟ แล้วคอยโบกมือให้คนมาส่ง

เราจะมองหน้ากันจนกว่าลับสายตา ฉันมักสัญญาในใจว่า จะต้องกลับมาอีกครั้ง

ขอสารภาพว่า "อีกครั้ง" นั้นไม่มีระยะเวลากำหนด

ขึ้นอยู่กับชะตาชีวิตของวันถัดไป

ในที่สุด แม้คนที่เข้าใจการเดินทางอย่างฉัน ก็ยอมเป็นคนอ่อนแอ

ทำเสียงเศร้าบอกเพื่อนผู้กำลังจากไปว่า

"เธอต้องกลับมาเยี่ยมฉันอีกนะ"

เธออมยิ้ม ทำแววตาล้อเลียน แล้วเอ่ยว่า "กลับมาแน่นอนจ้ะ มาคราวหน้าจะมาอยู่หลายๆ วันด้วย"

"พูดแล้วต้องทำให้ได้นะ" ฉันทำเสียงดุ

"ทำสิ ฉันชอบเชียงใหม่นะ อยากมาอยู่ด้วยซ้ำ อิจฉาเธอจะตายได้มาอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย"

"ฉันเกิดที่นี่นินา ไม่เห็นแปลกเลย"

"แปลกสิ เธอไม่เคยคิดจะอยู่ที่ไหนนานๆ ไม่ใช่เหรอ"

คราวนี้เปลี่ยนเป็นฉันที่เริ่มยิ้ม  เห็นแล้วว่ากับคนบางคนมีเรื่องคุยกันไม่จบสิ้น

"แล้วฉันจะส่งโปสการ์ดไปหานะ" ฉันว่า แล้วมองถุงข้าวของที่เธอหอบหิ้วในมือ

ในนั้นมีโปสการ์ดหลายแบบ ถุงผ้าทอสีสวย กำไลข้อมือ โคมไฟ ชาและกาแฟ ไม่นึกเลยว่าแค่เวลาสองวัน

เธอจะซื้อข้าวของได้มากมายเกือบเท่าฉันที่มาอยู่ได้ปีกว่าแล้ว

"ฉันขอโปสการ์ดรูปหน้าต่างนะ" อยู่ๆ เธอก็โพล่งขึ้น

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นอีกครั้ง ฉันยังทำตัวอ้อยสร้อย เหนี่ยวรั้งเธอด้วยคำถาม

"ทำไมล่ะ ชอบเหรอ"

"ใช่ แอบเห็นรูปที่เธอถ่ายเอาไว้ ฉันชอบหน้าต่าง"

"ทำไมถึงชอบล่ะ"

"มันเหมาะกับคนอย่างฉัน  ไปที่ไหนได้ไม่นาน สองสามวันก็ต้องกลับ เวลามองหน้าต่าง ฉันพอจะเดาได้ว่าบ้านหลังนั้นเป็นบ้านแบบไหน และเมืองนี้เป็นอย่างไร"

เธอตกหลุมฉันด้วยการพรรณนาความคิดยาวๆ และเฉยเมยต่อเสียงประกาศเจ้าหน้าที่รถไฟ

"ถ้างั้นก็รู้สินะ ว่าฉันถ่ายหน้าต่างเก็บไว้ทำไม" ฉันถาม

"รู้สิ เมืองนี้แปลกหน้าสำหรับเธอ และเธอก็ชอบมีโลกส่วนตัว หน้าต่างทำให้เข้าใจอะไรลึกซึ้งขึ้น  สีสันหน้าต่างสะท้อนศิลปะเจ้าของบ้าน สะท้อนความกลัวหรือเปิดเผย บ้านไหนติดกระจกสีดำก็ส่วนตัวสูง บ้านไหนมีดอกไม้แขวนหน้าต่าง บ้านนั้นน่าคบหา อย่าลืมส่งให้ฉันเยอะๆ นะ ฉันจะรอรู้จักเชียงใหม่จากหน้าต่างของเธอ"

"เธอพูดแบบนี้เหมือนจะไม่มาแล้วนินา" ฉันโวยวาย

รถไฟเริ่มเคลื่อนขบวนออกไปแล้ว เธอหันไปมองแล้วขยับตัว

"ต้องไปจริงๆ แล้ว ก่อนจะไม่ได้ไป แต่ฉันสัญญา จะกลับมาแน่นอน"

ฉันพยักหน้า เมื่อเธอวิ่งไปกระโดดขึ้นรถ รถไฟค่อยๆ เร่งอัตราเร็วขึ้น

ฉันมองเห็นมือเล็กๆ โบกไปมาจากช่องหน้าต่างรถไฟ

ฉันไม่ได้ถ่ายรูปเอาไว้ขณะนั้น แต่ในใจนึกถึงหน้าต่างอีกหลายสิบบานที่บันทึกเอาไว้แล้ว

หน้าต่างของคนแปลกหน้าในเมืองนี้.

 ----------------------------------------------------------------------------------------