ฤดูกาลของฉัน

อากาศเริ่มหนาวแล้ว หลังจากหมกมุ่นอยู่กับงานออกแบบและจัดรูปเล่มหนังสือเกือบสองอาทิตย์เต็มๆ เงยหน้าดูฟ้าอีกครั้ง พบว่าพายุกำลังจะมา (ฮา)

2

ฟ้าครึ้มทีเดียว อย่างวันนี้ ขณะกำลังเขียนอยู่นี้ นาฬิกาในคอมพิวเตอร์บอกเวลา 16.48 แต่มองผ่านกระจกหน้าต่างออกไป แสงจืดจางลงอย่างรวดเร็ว เงาดำแผ่ปกคลุมสิ่งต่างๆ ใบไม้ไหวเบา แต่ไอเย็นที่ผ่านมาโดนผิว บอกให้รู้ว่า อากาศกำลังปรวนแปร

3

น้ำจะท่วมอีกหรือเปล่า   คำถามแว้บมาเข้ามาในใจ บ้านใหม่เพิ่งย้ายมาอยู่ ฝนจะรั่วไหม มีรอยน้ำซึมนิดๆ ใต้เพดาน คิดพลางวิตกกังวลเล็กน้อย ขณะเดียวกันอีกใจก็นึกถึงคำพูดของแม่ "อยู่ใต้ฟ้า อย่ากลัวฝน" และ "ฝนฟ้าเป็นเรื่องธรรมชาติ"

4

นั่นสินะ ธรรมชาติ คือสิ่งที่เคลื่อนไหวในวงจรฤดูกาล มีคำเตือนจากทางการออกมาแล้วว่า ต้น พ.ย. นี้ อากาศทางเหนือจะเริ่มหนาวเย็น ให้เตรียมเครื่องนุ่งห่ม เสื้อผ้ากันหนาว ตลอดจนระวังไฟป่าที่อาจเกิดขึ้นได้ ในอีกแว้บของความรู้สึก ใจลอยกลับไปหาอดีต ไฟกองใหญ่บนลานบ้าน เหมยหมอกปกคลุม เสียงเปรี๊ยะปร๊ะของกิ่งไม้โดนความร้อน กลิ่นของใบไม้แห้ง (แต่ชื้นหมอก) เหล่านั้นล่องลอยเข้ามาในความทรงจำ

5

คิดถึง

6

ละสายตาออกห่างมอนิเตอร์ เหลียวกลับไปมองอัลบั้มรูปบนชั้นหนังสือ มีภาพมากมายที่เคยถ่ายเก็บไว้ในฤดูหนาว ฤดูฝน ฤดูร้อน และในฤดูแล้งอีกด้วย ทุกครั้งที่กลับบ้าน (และหายืมกล้องถ่ายรูปไปได้) บางคราว

โฟกัสห่วยมาก ออกมาบุบเบลอ รางเลือน แต่บรรยากาศกับรอยยิ้มของผู้คนในภาพ สลักตรึงใจ สวยเหลือเกิน

7

ฝนตกลงมาแล้วจนได้ จากเบาๆ ค่อยแรงขึ้น วิ่งไปปิดประตูหน้าต่าง อดไม่ได้ที่จะชะโงกดูเทียนญี่ปุ่นใต้ชายคา กลีบขาวถูกน้ำชะแรง กระจัดกระจายเหมือนดาวบนดิน กุหลาบคลี่บานเพื่อที่จะร่วง

8

เหมือนความรักหรือไร ?

9

กลับมาเปิดกล่องในคอมพิวเตอร์ พบภาพจำนวนมากมายอัดซ้อนแน่นขนัด ฉันสังเกตว่า นอกจากภาพผู้คนทั่วไปแล้ว ฉันยังเฝ้าถ่ายรูปท้องฟ้า ดอกหญ้า ถนน เมฆ พระอาทิตย์ ฯลฯ สิ่งต่างๆ ที่เรียกว่า "ธรรมชาติ"หรือประกอบกันเป็นทัศนียภาพ ซึ่งเพื่อนบางคนค่อนอย่างเอ็นดูว่า

"นี่หรือ เอาไปทำโปสการ์ดขาย มันธรรมดาไปหน่อยนะ"

10

เอาภาพมาฝากค่ะ เป็นชุดโปสการ์ดที่ฉันทำเอง ถ่ายภาพเอง เขียนกลอนประกอบ (ทุกชิ้นเป็นร่างแรกและร่างเดียว เขียนขณะที่ถ่ายภาพเสร็จ ถ้า 1 ภาพนั้นเสมือนใบหน้าจำเพาะ บทกลอนซึ่งอยู่ถัดมา คงเป็นคู่รักที่เติบโตมาด้วยกัน

11

อ่านฤดูกาลของฉันดูนะคะ :-)