ลานลั่นทม : บทสนทนาสั้นๆ ของสองเรา

- หนึ่ง -

ลานลั่นทม ร่มเงาอันเก่าแก่                         เธอครุ่นถึงบาดแผล แต่เก่าก่อน

ใต้ร่มเงา เก้าอี้อิฐ – จิตสะท้อน                     หนอชีวิต ยอกย้อนถูกบ่อนเบียน

ทุกข์โถมทับ นับเนื่องแต่เรื่องเศร้า                 เธอบอบช้ำ  ซ้ำเช้า จนเช้าเปลี่ยน

ชีวิตเศร้า เงาทุกข์รุกวนเวียน                        เหงาเข่นเฆี่ยนหัวใจ จนไหม้เกรียม

เธอคิดสั้น กลั้นน้ำตา เคยบ่าไหล                   กระอักใจ ทุกข์เคี่ยวเค็ม จนเต็มเปี่ยม

เจ็บหัวใจ บาดแผลเก่าไม่เท่าเทียม                 เตรียมพร้อม ยอมตายใต้ร่มเงา

อยู่อย่างไร แห่งหนใด ล้วนไร้ค่า                    เสียเวลา เปลืองชีวิต คิดแล้วเศร้า

ล้วนชีวิตทุกข์โถมทับ อยู่กับเรา                    เวียนถึงเช้า เท่าใด ไม่เปลี่ยนเลย

เพื่อปลดปล่อย – ให้เสรีกับชีวิต                     เธอครุ่นคิดถึงการฆ่า อย่างผ่าเผย

ให้ความตาย เป็นคำตอบอันลงเอย                 ได้เฉลยทุกคำถาม กับความตาย

- สอง -

วูบลมไกวไหวสะท้านก้านลั่นทม                   แดดตกต้องเป็นเงาร่ม พรมแดดสาย

            กระทบดอก กระทบใบ ได้ลวดลาย                แลระบาย แดดแต้มใบให้ลั่นทม

- สาม -

            วูบเงาไหว ชายหนุ่มนิรนาม                          สะพายย่ามผ่านเลย   ก้ม – เงย – ก้ม

            เก้าอี้อิฐสนิทนั่ง – หยั่งอารมณ์                    "เธอตรอมตรม" เขาหยั่งเห็น เป็นเนื้อความ

            เขาเลือกเก็บดอกลั่นทม อยู่ก้ม – เงย            เริ่มสนทนาอย่างคุ้นเคย เอ่ยคำถาม

            เธอตอบถ้อย เขาต่อเรื่อง นับเนื่องตาม ล่วงโมงยาม – สนทนาหาประเด็น

เราต่างเคยพลั้งพลาด เกลื่อนบาดแผล  แผ่พิษลาม ไหม้ลุกทุกข์เคี่ยวเข็ญ

            เศร้าที่ฝืนของคืนค่ำ เคยลำเค็ญ                    เพื่อเช้าใหม่ได้เห็น เป็นชีวิต

            เคยไหมนั่น? ลั่นทม ระทมไหม?                   เหยียดกิ่งก้าน ผลิดอกใบไม่เบือนบิด

            เป็นดอกไม้ไร้แจกัน นั่นพึงคิด                      เพราะยึดติดคำลั่นทม ระทมใด?

            เติบโตอยู่ คู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์                       เหยียดก้านนิดผลิดอกขาว รวดร้าวไหม?

            คงเติบต้นจนรากหยั่ง สะพรั่งใบ                    ครุ่นคิดให้หยั่งเห็น ประเด็นนี้

- สี่ -

            ชั่วชีวิต ชีพหนึ่งพึงตระหนัก                          จะเจ็บสักเพียงไหน – อย่าหน่ายหนี

พึงรักเถิด ชีวิตเรา เท่าที่มี                            เลือกวิถี ชีวทัศน์และจัดการ

เราเลิกได้ เลือกเอา – เราลิขิต                     ใช้ชีวิตตามแบบแผน – เป็นแก่นสาร

ที่ทนทุกข์ทดท้อ ทรมาน                             ให้เราผ่านการบ่มเพาะ – เป็นเกราะบัง

เพื่อสัมผัส ลึกล้ำดื่มด่ำสุข                           ได้ล่วงพ้นทนทุกข์ เมื่อภายหลัง

ได้ลึกซึ้งคมเข้ม เต็มพลัง                            ชีวิตยังเวียนวน อยู่บนทาง

เช่นนั้นเอง ผ่านมาเพื่อผ่านไป                      ชีวิตได้ หนาวเหน็บและเจ็บบ้าง

ชั่วครู่ยาม บาดแผล – แท้เจือจาง                  ฝันที่ค้าง สุขที่รอก็จะมา

เท่านั้นเอง ฉันครุ่นคิดถึงบาดแผล                 สุดแต่เธอ เถิดวิถีที่ค้นหา

ลืมเลือนความหลัง – หลั่งน้ำตา                    ชีวิตควรมีค่า กว่าความตาย

ระทมทุกข์ ตรมเศร้า – ก็เท่านั้น                   เราเลือกสรร เราฝันงาม หาความหมาย

พลิกอีกด้าน อ่านชีวิต คิดให้คลาย                อ่านให้พอ เศร้าก็กลายละลายลับ

- ห้า -

เธอครุ่นคิด อิฐสีเศร้า เก้าอี้เก่า                     ลานลั่นทม ลมพัดเศร้า – เขาลากลับ

ลานที่เกลื่อนดอกลั่นทม กิ่งล้มทับ                ใบหักพับปลิวโรย ลงโปรยลาน.

                                                                                                            สานิตย์  สีนาค