ชีวิตไร้พรมแดน
คอลัมน์/ชุมชน
1. แม่น้ำไม่เคยพูดกันว่า...เราต้องเป็นศัตรูกัน จดจ้องมองดูสิ, ยวม สบเมย สาละวินต่างหลั่งรินไหลหลอมรวมแนบแน่นเป็นผืนแผ่นน้ำเดียวกัน นกสีขาวที่โบกบินข้ามเวิ้งฟ้า ฝ่าแสงตะวัน สายลมและสายน้ำ ต่างมิเคยร้องเรียกและรับรู้เขตพรมแดนรัฐชาติใดๆ สายลมป่าพัดพาหมู่มวลเมล็ดพันธุ์ชีวิต หล่นโปรยหว่านไปทั่วทุกผืนแผ่นดิน มิเคยบอกกับตัวเองว่า วิถีนั้นก่อเกิดเพื่อสิ่งใด เพื่อใคร!? 2. จ้องมองดูสิ, ดวงดาวในค่ำคืน ตะวันเช้าที่ส่องใส ผืนดิน ขุนเขา ท้องฟ้า ป่าไม้ แม่น้ำ ปวาเกอะญอ กับลำเรือ ล้วนสอดคล้องสัมพันธ์กันเป็นหนึ่งเดียว เหตุใดเล่า, ไยจึงแบ่งแยกแบ่งเขตแดนรัฐ เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ตัดขาดวิถี สรรพชีวิต จิตวิญญาณให้ล่มจมหาย มองเห็นข้า ปวาเกอะญอเป็นเพียงวัชพืช เป็นหญ้าป่าที่ดูอ่อนด้อยไร้ค่า ไร้ความสำคัญ ทั้งยังจ้องนำสิ่งแปลกปลอมเข้ามาสู่ชีวิตข้าอยู่ย้ำๆ อย่าเลย...โปรดอย่าข่มเหงหัวใจข้า คึถ่อพิอี โอพิอี ซีพิอีหลอ... ข้าเกิดที่นี่ ข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะตายที่นี่... หญ้าป่า |
