ความงามบนความอัปลักษณ์..แปลงผัก-และชีวิตเล็กๆ

จุดหมายคือทุ่งข้าวสีเหลืองข้างหน้า ทอดตัวรับแดดสุดท้ายของบ่ายแก่

กดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูป บันทึกภาพต้นไม้สีน้ำตาล ทุ่งนา และขนำไม้โย้เย้

ที่บอกเล่าเรื่องราวชีวิต โดยไม่มีเสียงพูด

และเมื่อมองไปไม่ไกลจากตรงนั้น

ฉันเห็นต้นกล้าเล็กๆ ของผักตั้งโอ๋สีเขียวสด เรียงรายอย่างมีระเบียบ

บนผืนดินสีดำเข้ม ต้นกล้าเหล่านั้นดูเหมือนเด็กน้อยซุกซน

บางต้นเพิ่งยืดก้านผุดจากผืนดิน บางต้นแตกใบเห็นไยผักอวบอิ่ม

ชวนให้นึกถึงเสียงหัวเราะบนโลกใหม่ในสายตาของเด็กวัยเยาว์

เพียงแต่สิ่งที่สังเกตได้ในขณะนี้ก็คือ

ต้นกล้าเหล่านี้คือเด็กน้อยอัปลักษณ์ที่มีแต่ริ้วรอยบนใบหน้า

"ผักมันเป็นรูหน่อยนะครับ ยังอยากได้หรือเปล่า"

ชายวัยกลางคนพูดด้วยรอยยิ้ม เขากำลังดูแลต้นกล้าเหล่านั้นด้วยการใช้บัวรดน้ำสองอัน

มัดติดกับไม้คานเพื่อหาบน้ำจากเหมืองเล็กๆ เดินมารดจนทั่ว

ฉันเอ่ยกับเขาว่าผักดูสดน่ากิน อยากได้ไปทำแกงจืดสักมื้อ

เขาบอกกับฉันว่า มันมีมากพอหากจะกินทีละมื้อ แต่คงไม่พอหากไปวางที่ตลาด

"ผมปลูกเอาไว้กิน ก็แบ่งขายบ้าง แต่อย่างที่เห็น ผักมันไม่สวยเหมือนในร้าน"

"ผักเป็นรู แสดงว่ามีหนอน ลุงไม่ได้ใช้ยาฆ่าแมลงใช่ไหมคะ"

"ใช่ครับ สารเคมีทำให้สวยแต่ผมไม่กล้ากิน ทั้งแฟนทั้งลูกเราไม่ซื้อผักกิน

ปลูกเองอย่างละนิดละหน่อย ยิ่งผักเป็นรูๆ ใบไม่สวย แต่รู้สึกสนิทใจ"

ฉันล้วงเงินออกจากกระเป๋า 10 บาท ยื่นให้ และได้กลับมาเป็นผักจำนวนมหาศาล

มากเท่าๆ กับการสั่งในร้าน 3 จาน จนเกรงใจ

"เยอะเกินไปหรือเปล่าคะนี่"

คุณลุงยิ้ม ขณะไล่สายตามองแปลงผักอย่างรู้สึกภาคภูมิในอก

"เอาไปเถอะครับ แบ่งกันกิน ผักพวกนี้ขึ้นเร็ว ยังมีอีกเยอะเลย"

ฉันพยักหน้า และเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะก้มลงมองไปยังสองมือของลุงวัยกลางคน

ที่ค่อยๆ พรวนดิน หยิบเก็บเศษหญ้าออกจากแปลงผัก

เด็กน้อยเหล่านั้นได้รับการดูแลอย่างดี

แม้ยิ่งเติบโตเท่าไหร่  ร่องรอยขี้เหร่และรูกว้างบนใบจะยิ่งเพิ่มมากขึ้น

แต่ฉันกำลังรู้สึกรัก..ในต้นผักเหล่านั้น

รู้สึกได้ถึงความงามบนความอัปลักษณ์

และสนิทใจที่จะได้กลืนกินมันเข้าไปอยู่ในชีวิต

เอ่ยขอบคุณเจ้าของสวน และเดินกลับมาที่จักรยาน

พลางหันไปมองทุ่งนาสีเหลืองที่เหลือเพียงน้อยนิด

ระหว่างช่องว่างของบ้านจัดสรร และโครงการตึกแถวให้เช่า

ก่อนจะหอบผักตั้งโอ๋ใส่ตะกร้าหน้ารถ ปั่นกลับบ้าน

ในเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกเต็มทีแล้ว.