เจ้าชายน้อย (จบ)

จริง ๆ แล้ว  เรื่องของเจ้าชายน้อยไม่น่าจะทึกทักจบลงเอยอย่างนี้  หรือ

ถ้าจะเขียนถึงเจ้าชายน้อยของผม  ก็คงเต็มไปด้วยเรื่องขำ ๆ อีกมาก  แต่พอมองซ้ายแลขวา เจอป้ายหน้าลืมหลัง  เจอป้ายหลังไม่เอาทักษิณ  ทักษิณก็ไม่อยากเอาป้ายขับไสไล่ส่ง  นึกตะหงิด ๆ ว่า เจ้าชายน้อยคงเหม็นเบื่อดาวโลกเต็มที 

เผ่นไปปรองดองกับดอกกุหลาบ บนดวงดาวที่เจ้าชายน้อยจากมาดีกว่า   ไม่เช่นนั้น  เจ้าชายน้อยก็คงฝึกภาษาหมาจิ้งจอกเยอะ ๆ เพื่อเข้าใจเรื่องพื้น ๆ ง่าย ๆ ได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวดร้าวใจ

"โตขึ้นน้องธันว์จะไม่เรียนวิชาจิ้งจอกหรอก  พ่อรู้มั๊ย ครูโก้ร้องเพลงเด็กหญิงปรางค์กำลังคุ้ยเขี่ยขยะด้วยนะ  น่าสงสารมาก อยากจะมีน้องตุ๊กตา"

เป็นเรื่องเดียวกันได้ไง ไม่รู้

"น้องธันว์บอกหยกด้วยนะ  ว่าน้องธันว์รู้จักกับเจ้าชายนายน้อย  หยกเชื่อ หยกบอกว่า  ต่อไปน้องธันว์จะลืมริวคิกกับไอ้สไปเดอแมน"

ดูสิน่างงมั้ย  เด็กรุ่นเกิดปี พ.ศ 2543 เขาพูดคุยกัน

"กาเน่จะแต่งงานกับแยมแล้วนะ" อ้าว ๆ อยู่ ๆ ก็โพล่งถึงเพื่อนฝูงอีกคน

"แต่งงานคืออะไร ลูกรู้มั้ย"

"ก็รักกันไง"

"รักคืออะไรลูก"

"เหมือนพ่อกับแม่ น้องธันว์กับน้านิ่มไง"

ชัดเจนมาก

ที่จริง ไม่น่าจะไปมองซ้ายขวาดูป้ายใครรักนายกรัฐมนตรีมากน้อยแค่ไหนเลยนะ เพลินกับเจ้าชายน้อยไปวัน ๆ ก็สิ้นเรื่อง  ไม่ต้องเกี่ยวก้อยไปหนักอกกับตำแหน่งอันชวนหนักใจ  แต่ก็ห่วงครับ  ห่วงคนไล่ตามเปิดอ่าน - หรือบังเอิญเปิดเจอจะบ่นเบื่อเสียก่อน  เอ๊ะ ยังไงกัน  มีแต่เรื่องเจ้าชายน้อยของตัวเอง  วน ๆ เวียน ๆ น่าเวียนหัวดีแท้

 (ทักท้วงมานะครับ  เผื่อใครจะให้ยอกย้อน กลับมาวิสาสะกับเจ้าชายน้อยอีกตอนสองตอน)

หากเงียบ  ผมถือว่า ผมเลี่ยงหลบโดยไม่ได้ตั้งใจ  ยังไง ๆ เจ้าชายน้อยของผม  ก็ขึ้นเรือลำเดียวกับผม  ผมถึงฝั่ง  เจ้าชายน้อยก็ถึงฝั่งด้วย  แฮ่ม !! น้ำเสียงคุ้น ๆ ผมฟังยังตกใจ ว่าผมน่าจะพูดให้ดีกว่านี้  เพราะวันแรกที่ผมรับปากเข้ามาเขียน  ผมบอก ภู เชียงดาว ว่าผมเข้ามาด้วยหวังจะรับใช้ประชาชนจริง ๆ  ความผิดใด ๆ ที่ส่อเค้าหมิ่นเหม่  เสียดสีเยอะเย้ย  ขอให้ถือว่ากระทำไปด้วยความขุ่นมัวอันสุจริต

"พ่อ แต่ปั้นน่ะ เป็นไอ้แดงซะแล้ว" เขาหมายถึงก๊วนขบวนการอุลตร้าแมน "คุณพ่อจะเป็นอะไร อย่าเป็นไอ้แดงนะ ปั้นเป็นแล้ว"

ใช่ สำคัญ เรื่องใครเป็นหรือไม่เป็นอะไร

"ไอ้เหลืองดีกว่า  ลูกรู้จักลุงสนธิมั้ย"

เขาทำหน้างง ๆ "ไอ้เหลืองไม่มี  มีแต่ไอ้ฟ้าคอสมอส"

"คอสมอสก็ได้พ่อ  มันกล้าหาญ สู้ศัตรูเก่งมาก ๆ"

"ลูกเป็นอะไร"

"นักบินดีกว่า"

นั่นสิ  พูดกันไปแบบหนังคนละม้วน  กินฝีตำส้มตำคนละเจ้า

"เหมือนคนเขียนเรื่องเจ้าชายน้อยสิ"

"เอ๋า .. เจ้าชายน้อยอีกแล้ว"

"เมื่อไหร่จะกลับไปดาวตัวเองเสียทีนะ"

"เขางอนดอกกุหลาบ" ผมตอบ

"ไม่ใช่  ต้องให้ไอ้แดงช่วยซะแล้ว  ส่งขึ้นจรวดไปเลย"

แหม  ทันใจ ทันยุคเสียจริง ๆ เจ้าปากคำเจ้าชายน้อยของผมเนี่ยะ

นี่คือจรวดกับดาวเทียม  ที่เจ้าชายน้อยของผมวาดส่งท้าย