การเดินทางของนักรบที่ไม่มีใครรู้จัก

เขาเล่าถึงนกใหญ่ยักษ์ขนาดเท่าตัวคน หัวล้าน ปีกกระพือส่งเสียงมา

เพลงรบ เบี่ยงลงข้างทางอีกครั้ง แยกขวามือไปมูเส่คี ไปพบกับคนเพลงปกากะญอรุ่นบุกเบิก เมื่ออยู่ๆเขาโผล่ขึ้นมาหน้าบ้าน พร้อมกับรถกระบะใหม่เอี่ยม พร้อมกระถางต้นไม้นำกลับมูเส่คี

เพลงรบ

"โอ้ ชนเผ่าทุกชาติพันธุ์แห่งกะเรนนี

ผมบอกคุณได้อย่างไร วันที่เสียงร้องของคุณตะโกนกู่ก้องออกมา โหยหวนไปถึงลุ่มน้ำอิระวดีหรือไม่ กังวานสะท้านผ่านแม่เมย เย็นเยือกสู่แม่สาละวิน ข้ามแม่ตื่

คนกะเรนนีหนี หนีแกแกส่งคนมาทำลาย เผ่าพันธุ์ข้าข้าลุกขึ้นสู้ สู้ทวงแผ่นดินข้า

บอกใครได้บ้าง เราจะเดินทางไปสู่ความหวังหนใ

ในที่สุดผมกับลูกชายก็ได้เวลาออกจากมหานคร … อย่าแปลกใจไปเลย ว่าเราจะทิ้งเรื่องขำขมุกขมัวและขำกลิ้งกระจุยกระจายไป

พ่อลูกก้าวไปในท้องอาคารตึกใหญ่ยักษ์ เมนูเด็ดของลุงเสี้ยวชวนชิมอันแสนระทึก ล้วนเมนูน้ำตาเล

ลุงเสี้ยวมีเมนูพิเศษมานำเสนอ ด้วยอำนวยการสร้างเรื่องงุนงงเพลิดเพลินบันเทิงใจให้หลานเกิดความประทับใจ ประมาณเมนูต้อนรับปิดเทอมครั้งหนึ่งในชีวิต จึงนัดวันเวลาอย่างชนิดไม่ให้พลา

ติดหล่มมหานครไปแล้ว ผมหาทางกลับป่าเขาได้อย่างไรนี่ ขึ้นก็ถนน ลงก็ถนน ไปหน้า ถอยหลังก็ต้องค้ำยันถนน ระหว่างหลงทางกับถูกทาง เราใช้เวลาบนถนนใกล้เคียงกัน เรื่องของเรื่องก็คือเรื่องต

เขาเริ่มต้นจากโรงงานทำของเด็กเล่น บนถนนโรงงานแถบบางพลี นานผ่านเวลากว่า 20 ปี เขาก็ยังอยู่ที่นั่น จนเขากลายเป็นผู

ลูกชายผมเรียกป้า ผมเรียกน้า น้ามีสายเลือดจีน เหมือนแม่ เพื่อนและญาติของแม่ตั้งแต่ยังเป็นสาว โตมาด้วยกัน มีเรื่องชวนหัวมาด้วยกัน ว่าแม่หนีการคลุมถุงชนไปอยู่ไกลอีกจังหวัด นานเป็น

ทันทีที่พบหน้าเขา เขายื่นพระเครื่องให้ผมทันที ..มหานครนำพาพ่อลูกมาพบกัน ในวันแต่งงานของลูกส

มหานครให้ที่พักพิงเจ้าสาว…  ผมแทบไม่เชื่อสายตาว่า เด็กหญิงตัวน้อยๆ ที่ชอบกินข้าวหน้าจอทีวีนานๆ   อ้าปากหวอ ม

นานที่ได้ลงไปกรุงเทพมหานคร ไปทุกทีก็มีเรื่องอันน่าประหลาดใจทุกครั้ง ต่างจากครั้งก่อนๆก็ตรงที่ผมพกลูกชายวัย 6 ขวบไปด้วย <

"โตวันโตคืน  ในวงล้อมของเล่นบนสระทรายคุ้ยเม็ดทรายปลิวฟุ้งไปกับลม