เธอป่วยไข้มาจากข้างใน

เธอมองเห็นความจริงโหดร้ายวัยเยาว์ไล่ตามมาทำร้ายเธอ

ลมหายใจของความโกรธและสำเนียงตะคอกข่มขู่

เจ็บจำ  ใบหน้าเธอขลาดกลัว

เสียงร้องไห้กลับกลายเป็นเพลงปลอบอันคลุ้มคลั่ง

ไม่ใช่เรื่องของพ่อตบตีลูก

มือพ่อเต็มแรงอัดใส่ตัวแม่ทุกครั้ง

เธอปรารถนาให้ลมหายใจอันโหดร้ายดับมอด

โลกในความมืดจะปรากฏแสงหิ่งห้อยโตเท่าดวงจันทร์

หมอนมุ้งจะได้หยุดซับสายน้ำตาเสียที

 

เวลาผ่านไปนาน  วัยเยาว์ของเธอไม่เคยห่างไปไหน

เพลงเศร้าที่ห่อหุ้มใจเธออยู่ทุกเช้าค่ำ

ย่อมไม่ใช่การเดินทางของบทเพลงปีกผีเสื้อ

ปรอทวัดไข้ไม่บอกความจริงอาการไข้ทั้งหมด

เหมือนเธอไม่เคยรับฟังเรื่องราวใด

เศษเสี้ยวถ้อยคำร้องขออยากยื่นมือช่วยเหลือ

เธอยังปัดป่าย  ไม่อยากรับมาถนอมเยียวยาตัวเอง

โลกของเธอขาดวิ่น  เธอรับฟังได้ยาวนานเหลือเกิน

เธอป่วยไข้มาจากข้างใน