ไปป่า

ผมยังใช้ฟิล์มสีถ่ายภาพ  หลายภาพคนอื่นไม่ชอบ แต่ผมชอบ...

ผมชอบสิ่งที่บรรจุอยู่ในมุมกล้อง โดยเฉพาะบรรยากาศบดเบลอ ไม่แจ่มชัด หม่นมัวซัว และมีสีเทาสีดำเจือปน น่าจะใช่- -เป็นภาวะข้างในหรือเปล่า? คิดเทียบเคียงกับความรู้สึกจับกล้องครั้งแรก ภาพไหนออกมาไม่แจ่มชัด ทำให้ใจเราว้าวุ่น หม่นหมอง และพาลคิดหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น

ยามนี้ กลับตรงกันข้าม ภาพยิ่งหม่นไม่แจ่มชัด ยิ่งชอบ ภาพใดแจ่มชัดเจน ผมรู้สึกเฉยๆ เออนะ สวยดี แค่นั้น แต่เป็นภาพไม่แจ่มชัดล่ะก็ โอ้โห แสงจ้าเกินเลยตรงนั้นตั้งวางอยู่ตรงข้ามกับมุมมืดสิ มีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ในนั้นบ้าง

กลับนั่งมองได้วันละหลายๆ ครั้ง

เอาล่ะ ไปป่ากัน ได้ภาพหนำใจมาเยอะมาก ป่าหน้าฝนมืดๆ มัวๆ อยู่แล้ว และผมยืนยันจะไม่ใช้แฟลชอย่างเด็ดขาด ภาพออกมาอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น มัวซัวยังไง ก็ยอมรับเอาอย่างนั้น

อย่างภาพที่หยิบเอามาให้ดูด้วย

เด็กเดินนำหน้า ผู้หญิงเสื้อดำ แขนเด็กสีขาววับๆ แวมๆ ไปตามทางป่า ทางที่ใช้ร่วมกันระหว่างคนเลี้ยงวัวควาย คนไปล่าสัตว์ คนไปไร่ มีรอยเท้าวัวควาย รอยเท้าช้างด้วยนะ รอยคนเดิน รอยหมูป่า รอยไก่ป่า รอยเขี่ยของกรงเล็บนก...

ทางเดินที่ทอดเข้าไปในป่า เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

ได้ยินเสียงเดินชัดเจน ก้าวต่อก้าว จริงๆ ครับ เสียงก้าวย่างที่ฟังได้จังหวะ และรู้ว่าเป็นเสียงเดิน ก็ยามอยู่ในความเงียบ เสียงเดินโดนเสียงอื่นกลบ จนไม่ได้ยินเสียงตัวเองเดิน และคล้ายว่าเราต่างเหาะเหินเดินอากาศกันอยู่ท่ามกลางเสียงเครื่องยนต์กลไก

ยิ่งเดินไปด้วย พูดโทรศัพท์ไปด้วย เดินไปด้วย นินทานายกรัฐมนตรีไปด้วย เดินไปด้วยแสดงสีหน้าไม่พอใจนายกเทศมนตรีไปด้วย เดินไปด้วยดูดไอศกรีมป่าตันไปด้วย ยิ่งไม่ต้องถามถึงว่าได้ยินเสียงเดินมั้ย?

เสียงเดินอยู่ในสายลม

ยามใด มีอะไรรุมสุมเข้ามาในใจ เราจะเดินเข้าป่า ไป "เสาะหาชีวิตจริง" ในป่า ได้เจ็บตามน่อง ขา แขน เนื้อโดนหนามเกี่ยว เลือดซึม หินบาดเนื้อ หกล้ม เหงื่อย้อยไหลท่วมตัว ได้ยินเสียงหอบ หายใจแรง ยุ่งล้อมแล้วกัด มดไต่แมลงตอม เฉี่ยวรังแตน หลบงู หลบขี้วัวขี้ควาย ทนดมกลิ่นขี้ช้าง- -อยากรู้จักขี้ช้าง...

เหนื่อย หิวน้ำ

นั่ง

นอนเหยียดยาว

แล้วเสียงจักจั่นแว่วมา สลับกับเสียงหริ่ง แมลงตามพื้นดิน เสียงนกร้องไกลๆ กระรอกกระโดด ใบ้ไม้เฮฮา กิ่งไม้กระโดดลงพื้น...

ยามนี้ ชีวิตไม่ได้หวังต้องการอะไร ทุกอย่างจำกัดอยู่บนทางเดิน

เป็นเวลาที่มีค่าและมีความหมายเหลือเกิน

ความจริงประเภทนี้ กำลังหนีห่างหายไปจากชีวิต เราอยากเข้าไปอยู่ใกล้ อยู่ร่วมให้บ่อยๆ ฟังเสียงเลือดเนื้ออันแท้จริง ซึ่งเคลื่อนไหวออกไปทีละก้าว

เจ็บไม่มีโกรธ เหนื่อยไม่มีบ่น หายใจแรงก็นั่งฟังเสียงหายใจ เหงื่อบางเม็ดไหลเข้ามุมปาก เค็มจัง

ล้ม ลุกขึ้น เปื้อนไม่เป็นไร

ไม้อะไรหนอ ดูสิ ต้นออกใหญ่ แต่ดูดอกเขาสิ เล็กนิดเดียว โน่น ลูกมันมีปีกด้วย พวกลูกอยากโตไกลต้นแม่ ไม่น่าเชื่อว่าเป็นลูกของมันจะดูบื้อๆ ลีบๆ ดูแม่มันสิ ใหญ่โตราวยักษ์ยืนคร่อมไหล่เขา

ดอกอะไรนี่ ม่วงจริงๆ ม่วงไม่มีสีอื่นปน

หยุดๆ เพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี่เอง รอยยังใหม่ รอยแม่ลูกนี่ รอยแม่ลูกหมูป่า

เดินไปตามทางเดินในป่านะ ไม่ได้เดินลัดเลาะป่า ยังเห็นโลกแปลกตา ซึ่งไม่อาจรู้จักได้หมดสิ้น เข้าป่าสักกี่ต้น นั่น คงไม่สำคัญเท่าได้เข้าไปอยู่ใต้ร่มเงา เห็นลำต้น ใบ ดอก และปรารถนาให้เขามีชีวิตอยู่ไปนานๆ

ทิ้งไปเลย ความรู้อะไรคืออะไร ตอบได้ เอ็งเก่ง-เจ๋ง-แน่ (หากกระทำซ้ำๆ นานปีจะได้ชื่อว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญ อึ๋ย..ย์)

ทุกย่างก้าวเดินไปด้วยความเคารพเจ้าของถิ่นอย่างแท้จริง เราแค่ผ่านมาดูชม ไม่ได้ผ่านมาครอบครองเป็นเจ้าของ ไม่ได้เข้ามาพร้อมกลเกมกลโกง มารับเอาพลังงานและสัญชาติญาณบางอย่าง ซึ่งถ่ายเทไปมาอยู่ในอากาศ แฝงเร้นลับอยู่ในธรรมชาติ

บนทางข้ามป่า มีวิเวกไล่ตามบอกเล่าความลับในแสงเงา ซึ่งความยากลำบากเป็นแค่ฉากประดับ ให้เม็ดเหงื่อไหลรินพิมพ์ใจ อิ่มใจ...