หลุด(7) ลูกชายวาดรูปพืชสวนโลก

เด็กสงสัย  หรือเด็กไม่สงสัย  เอ๊ะ เด็กวาดอะไรในวิชาพืชสวนโลก 

การอยู่ร่วมกันแบบแออัดของรูปทรงเรขาคณิต อย่างเหลือเชื่อ อำนวยการสร้างด้วยแผนการคำนวณ  เส้นกราฟ  สี่เหลี่ยม  สามเหลี่ยม  เหลี่ยมคางหมู  เหลี่ยมคางหมา  ทรงเขาควายก็มี  ทรงแม่เบี้ยงูเห่า  วงกลม  แม่เนิน  ลูกเนิน  หิน  กรวดทราย  แข็งๆ  ทื่อๆ  ร้อนอ้าว  อบอ้าว  อ้าว.ว์.. มาทำไมกัน

ตุ๊กแกหนังหนาเผ่นร้อนตับแลบ

ประตูด่านแรกของความพึงพอใจ อบร่ำด้วยไอร้อนไอแดดกันทั่วหน้า

ปล่อยให้ไม้เมนูตามสั่งนอนแปลง ตีแปลงแผ่หราอาบแดด ไม่สะทกสะท้านสายตาสับปะรด  มองไปทางไหน -- หนักไปทางต้นข่อยตระกูลพืชรั้ว  ปักวางพุ่มๆ  เป็นแฉกลิ้นงูตวัด  เป็นรูปดาวตกสวรรค์  นอนจมกองคอนกรีต  ซีเมนต์  ถนนแล้วก็ถนน  โรงเรือนที่กำลังเร่งสร้าง 

มีแนวเขตกันห้ามคนเดินข้ามผ่าน

รถวิ่งเข้าออกขวักไขว่  เขากำลังสร้างสวนโลก

"ไปเถอะลูก" พ่อชวนลูก พ่อมีเส้นผมน้อย  หัวเริ่มร้อนก่อนลูก

"ยังวาดไม่เสร็จเลย" ลูกตอบ "รีบไปไหน  ยังเช้าอยู่เลย"  

"เก้าโมงแล้วลูก" …

มหกรรมข้าวใหม่ปลามันพืชสวนโลก  เปิดแย้มให้เห็นแค่ประตูทางเข้าเท่านั้น  ก็เห็นลู่ทางอลังการงานก่อ งานสร้าง รูปทรงเรขาคณิตนำหน้าเลขคณิต  และทำสัญลักษณ์เชิงหยั่งเชิงเชาว์ปัญญา  ล่อปัญญาเด็ก  ปล่อยให้เด็กงง

มาเรียนรู้อะไรดีหนอ

"รีบวาดเถอะลูก" พ่อคะยั้นคะยอ  เหงื่อไหลลื่นหัวเส้นผมน้อย  "รูปอะไรน่ะลูก ก้อนหินทั้งนั้นเลย"

"ไม่ใช่ก้อนหิน มันเป็นงูใหญ่ พ่อดูสิ" ลูกยื่นให้พ่อดู

"งูใหญ่กินจุนะลูก"

ลูกเงียบ

"พ่อ เขามาดูอะไรกัน" เสียงคนเป็นแม่ถามบ้าง

"เขายังไม่เปิดให้ดูนะ ก็มาถ่ายรูปกัน เดินให้ร้อนๆ แล้วกลับบ้าน" คนเป็นพ่อลูบเหงื่อไหลตรงหน้าผากอีกที

"สวนตกแต่งวิ่งออกกำลังกายตอนเย็นๆ น่าจะเหมาะกว่านะ ถนนเรียบ กว้างดีจัง เหมาะสำหรับวิ่ง  มากกว่ามาเดินนะ" คนเป็นแม่ยังพูดต่อ

"เสร็จแล้วยังลูก" พ่อเข้าไปนั่งดูใกล้ๆ

"พ่อไม่เห็นเหรอ  งูกำลังกินหิน" เสียงลูกมีอารมณ์

"งูขนไข่หินมาวางไว้มั้ง" พ่อพูด

มองไปทางไหน  เห็นแต่คนยืนถ่ายรูป  จับกลุ่มนั่งกันอยู่บนก้อนหิน  บ่นร้อน  บ่นไม่น่ามาเลยกลางวัน  บางคนสัพยอกว่าให้มากลางคืนเหรอ  พกเต็นท์มาด้วย  เหมาะที่สุด

โอ้ย.. หลุดวาระนี้ร้อน หลุดเข้าไปในพืชสวนโลก  มีแต่เครื่องหมายบังคับเลี้ยว  และห้ามจอด  อะไรๆ ก็บังคับสายตาให้ดูเป็นแถวเป็นแนวเดียวกัน  อย่าแตกแถว  เดี๋ยวจะเหยียบสนามหญ้า 

หญ้าปูพื้นราคาถูกเสียเมื่อไหร่  อะไรๆ ก็แลดูแพงยิบ  จ้างแรงงาน  กินโซล่า  เบนซิน  อย่ามาถามหาลำต้นถั่วงาเสียให้ยาก  ยิ่งเป็นต้นข้าวไม่ต้องพูดถึง  เด็กหาดูยากลงทุกที  ต้นกระท้อนประจำถิ่น  หากหลงเหลือไว้  จะโดนฆ่าตายก่อนใครเพื่อน

พ่อยืนใจลอย  แต่ลอยร้ายไปหาสิวเสี้ยน

หลีกทางให้กองคาราวานปาล์มขวด  ครอบครัวต้นสนไร้สัญชาติ ไม้แคระ แกร็นๆในวงล้อมของกระถางซีเมนต์

พ่อยืนใจลอย  ลูบเหงื่อแล้วแตะสิวเสี้ยนอีกที

"มันสุสานต้นไม้ชัดๆ" พ่อโพล่งพูดขึ้นมา

"เบาๆ สิพ่อ" คนเป็นแม่ต้องดึงชายเสื้อ

"ดูสิ มีไม้ใกล้ถิ่นแถวนี้เข้ามาอยู่บ้างมั้ย  หลีกทางให้ไม้อะไรนี่  อย่างนี้ไม่ให้เรียกว่าสุสานต้นไม้ได้ไง"  พ่อยังพูดด้วยอารมณ์

"อีกนิดเดียวพ่อ งูกำลังอิ่ม  มันกินต้นไม้ยักษ์เข้าไปด้วย ไอ้ตัวนี้เจ๋งที่สุด"

"ไหนพ่อขอดูซิ"

"ไม่ได้ เป็นความลับ"

"ลูกวาดนกไปฝากซองทรัพย์สักตัวสิ" พ่อออกความเห็นพูดถึงเพื่อนของลูกชายที่ชื่อซองทรัพย์ ตัวอ้วนตุ้ย

"ไม่เห็นมีนกเลย วาดไม่ได้  ต้องเห็นนกก่อน" ลูกลดเสียงพูดลงเหมือนกระซิบกระซาบ

"นั่นไงๆ นกหิน"

"ไม่ใช่  พ่อนี่ก็ มันเป็นก้อนหิน ไม่ใช่นก"

"ต่อไปมันจะกลายเป็นนก" พ่อพูดไปเรื่อย ขณะแม่ของลูกเดินล่วงหน้า ลงบันไดหินไปแล้ว

"งูใหญ่ตัวนี้เจ๋งมากเลยพ่อ กินทุกอย่าง อยู่ในท้องมันทั้งนั้น พ่อต้องดูดีๆ"

ลูกยังลดระดับเสียงลงแผ่วเบามาก  อย่างกับกลัวมีใครจะได้ยิน

ลูกชายยื่นภาพที่เขียนสดๆ ร้อนๆ กลางแดดร้อนๆ ให้พ่อได้ชื่นชม

"ซองทรัพย์ยิ้มดีใจแน่ๆ" พ่อพูด "อ้วนตุ้ยขึ้นอีกหลายโลแน่ๆ"

"แหงๆ อยู่แล้ว" ลูกพูดแล้วบอกให้พ่อรีบเดินตามแม่ไป