สายถนนสายนั้น มุ่งไปหาความใฝ่ฝัน

แต่ฉันรู้  เธอยังมีชีวิตอยู่..

บนหนทางเส้นนั้น

ความเงียบสงัดหลบซ่อนอยู่ใต้เงาวันเวลา

เราต่างออกเดินมาเติมเต็มความว่างเปล่า

ล้นออกไปนั้น  วิญญาณภายในปะทุฟืนไฟกลางดึกหนาว

มองไปข้างหน้าเห็นหนทางทอดข้ามไปทุกทาง

แผ่นดินหยัดยืนจุดมุ่งหมายมาตลอด

สู่หนทางข้างหน้า  กว้างใหญ่ไกลโพ้น

ไม่ระย่อ  สยบยอมให้ความยากลำบาก

นกเหยี่ยวกระพือปีกท้าลมแรงเหนือหน้าผาสูงชัน

ยินแต่เสียงลมพัดผ่านทุ่งทิวยอดไม้เหนือผืนหญ้าเย็นเยียบ

ฉันยืนมองอาณาเขตกว้างใหญ่ไร้เขตแดน

ท่ามกลางเสียงกระซิบของสายลมแรง

บนถนนสายนั้น   เธอยังมีชีวิตอยู่

แม้เวลาจะล่วงเกินเลยพรมแดนฤดู  ฤดูใด

เปลี่ยนทางผ่านไปทาบทออยู่เหนือเงาเมฆใต้โค้งฟ้า

แต่ฉันรู้  เธอยังมีชีวิตอยู่

ในกระท่อมร้างเปลี่ยวเหงา  ล้อมด้วยซังหญ้าแห้ง

กลิ่นดอกหญ้าป่าหอมโชยมาทั้งวัน

แมลงดินระงมตลอดคืน  แมลงนิรนามทั้งนั้น

แต่ฉันรู้  เธอยังมีชีวิตอยู่

ท่ามกลางธรรมชาติปอกเปลือกจนเห็นสิ่งเคลื่อนไหวเกินคาดคิด

ฤดูลม  พัดไล่ความหนาวเย็นมาตามเส้นทางนั้น

แต่ละก้าว  ออกเดินไปถามหาทุ่งความฝัน

ไม่เกินเลย  หากจะเชื่อมั่นข้ามผ่านความยุ่งยาก

เหมือนเรื่องเพ้อฝันง่ายๆ  แต่ไม่ง่ายบนหนทางเยียวยา

ทุรยุคทุรชน  เดือดด้านไปทุกด้าน

เหมือนว่า  การเดินทางของความดีงามไม่เคยมีอยู่จริง

และดูเหมือนว่า  ท่วงทำนองสำแดงความเลวร้ายเกิดขึ้นง่ายดายทุกวัน

บทเพลงอันกระด้างกระเดื่อง  เคยมุ่งหมายดินแดนสัจธรรมความงามชีวิต

บทเพลงอันกระด้างกระเดื่อง  เยี่ยงปีกนกจรไปยามราตรี

หาใช่ความก้าวร้าวรุนแรง  พาฝันไปสู่ดินแดนทำลายล้าง

หาใช่อสรพิษปล่อยพิษในที่มืดแล้วหลบหนี

แต่ฉันรู้  เธอยังมีชีวิตอยู่

เด็กสารเลวที่ฝันใฝ่ถึงความงามในชั่วชีวิตมนุษย์

สัจธรรมชีวิตที่ไม่ได้เริ่มต้นด้วยการห้ำหั่นทำลาย

บนความเร็วของเต่าที่นึกอยากกระโจนลงจากที่สูง

บนแดนดงคนดิบ

ตัวประกันที่ไม่เคยคิดฝันถึงแรงฮึดงัดขัดขืน

โลกเต็มไปด้วยหมู่ชนคนขยัน

ทำร้ายผืนโลก

ทำลายชีวิต

โลกกำลังดำเนินไปเช่นนั้น

แต่ฉันรู้  เธอยังมีชีวิตอยู่

แต่ละก้าว  ออกเดินไปถามหาทุ่งความฝัน

ไม่เกินเลย  หากจะเชื่อมั่นข้ามผ่านความยุ่งยาก

เหมือนเรื่องเพ้อฝันง่ายๆ  แต่ไม่ง่ายบนหนทางเยียวยา

*มอบแด่ปีใหม่ 2550 ผู้ผ่านทางมาทางนี้

ในนาม การเดินทางของนักรบที่ไม่มีใครรู้จัก