เล่าเรื่องผ่านภาพโปสการ์ด (1)

ผมพบภาพโปสการ์ดเหล่านี้ที่เมืองพิษณุโลก  ในงานเล็กๆ หัวใจใหญ่ ว่าด้วย ลมอุ่น งานเขียนสารคดี  ดนตรี  และภาพถ่าย   จัดขึ้นโดยกลุ่มนักศึกษาลูกศิษย์อาจารย์จู มหาวิทยาลัยนเรศวร ทั้งอิ่ม  ทั้งอบอุ่นดังชื่องาน 

โปสการ์ดเหล่านี้มาอยู่ในงานนี้ด้วย  เป็นส่วนหนึ่งของงาน  ผมคลับคล้ายว่าเคยเห็นภาพที่ไหนหนอ  นึกไม่ออก  เห็นแล้วชอบทันที  เลือกรูปที่ชอบ  พร้อมพูดคุยกับเจ้าของภาพ  ถึงที่มาที่ไปเล็กๆ น้อยๆ

แต่ทางเดินในภาพของเขา  เป็นเรื่องไม่น้อยเลย

สะพานไม่ไผ่

ผมหยิบรูป สะพานไม้ไผ่  ผู้ถ่ายภาพบอกว่า มีเส้นนำสายตาที่มีจุดเริ่มต้นจากหัวใจ 

ใช่เลย  เหมือนเธอว่า  หัวใจใครจะหยั่งภาพนี้ได้ลึกเพียงใด  ก็อยู่ที่หัวใจคนมองจริงๆ  ในใจผมยามนี้  ตื่นตาครับ  แค่เห็นสะพานเก่าๆทอดข้ามน้ำ  แลดูแข็งแรง คงทน แต่ต้องระมัดระวัง  ดูเย็บปะ ผูกมัด หลุดหายไปตามกาล

แต่สะพานก็ยังเป็นสะพาน  ทอดให้คนข้ามผ่าน

พืชน้ำ_ดินแตกระแหง

รูปต่อมา  ผมหยิบ ดินแตกระแหงกับพืชน้ำ ที่ผมไม่รู้จักชื่อ  แต่คุ้นตาจนคล้ายจะเคยหยิบจิ้มน้ำพริกยังงั้นแหละ  สะดุดตาตรงที่  พืชน้ำเขียวเอิบอิ่มกำลังลุกลามเข้าไปยังดินแดนแตกระแหง  หรือดินแดนแตกระแหงกำลังรุกไล่พืชน้ำเขียวๆ กันแน่ 

ดูหยั่งเชิง  หยั่งท่าที  ว่าจะเอายังไงกันดี

ต่างฝ่ายต่างมีดี  มีโทนสีชัดเจน  มีรูปลักษณ์แน่นอน  ต่างรุกต่างล้ำไปหากันและกัน  ว่ากันอีกทีว่า ยากคาดเดาที่หมายปลายทาง  ดินแดนแยกแตกระแหงยึดสีเขียวไปทุกหย่อมใบ  หรือสีเขียวเข้ายึดอาณาเขตแดนแตกระแหงไว้ทุกหนแห่ง

จับตา  จับใจ  คิดไกล (คิดมาก) ไปถึงสถานการณ์ประเทศ  เหตุการณ์ในโลก  เรื่องในชีวิต  คุณผู้อ่านรู้สึกเหมือนผมมั้ย

นกวาด

หยิบ นกวาด  เป็นลำดับต่อมา  เขาวาดด้วยมือตัวเอง  เป็นนกนิรนาม  นกมีชื่อ  นกพลัดถิ่น  นกประจำถิ่น  … ผมไม่ได้ถาม  แต่ชอบสายตานก

คล้ายสายตาแพะ

ชอบท่วงท่าของนก  ฉากหลังเป็นท้องฟ้าเจิดจ้า  จึงไม่น่าใช่นกที่อยู่กรง  หากินในกรง  เขาเลือกวาดเอาจังหวะนกก้าวเท้า

ผมชอบท่าก้าวเท้า

ยืนเหงา

คนยืนเหงาอยู่บนสะพานหรือเปล่า  มีเรือจอดอยู่ใกล้ๆ

เรือ  แทนสัญลักษณ์การเดินทาง  บรรทุก  เป็นจังหวะในร่องในรอย 

ดำขาว  บรรยากาศออกทึมๆ เศร้าๆ เงาเกลี่ยเรี่ยล้อคลื่นผิวน้ำ

เท่านั้นแหละ  คุ้มแก่ใจที่ได้มอง