นกดำร้องกลางคืน

หลังบ้านที่ผมอยู่เป็นป่าของวัด  ไม้รุ่นปู่มีอยู่เป็น 10 ต้น  ไล่ลงมาเป็นไม้รุ่นพ่อ ไม้รุ่นลูก รุ่นหลาน  ครึ้มทั้งวันทั้งคืน  ผมต้องทำความเข้าใจกับภายในตัวเองหลายครั้ง  เพื่อเตรียมใจรับกับการปรากฏตัวของนกกลางคืน

นกในที่มืด  มองไม่เห็นตัว  ได้ยินแต่เสียง  เป็นนกฮูก  นกเค้าแมว นกแสก หรือนกถึดทือก็ตาม  รู้แต่ว่ามันเป็นนกหากินกลางคืน  จะเรียกว่าออกท่องเที่ยวกลางคืนก็น่าจะได้  แต่เป็นไปด้วยสัญชาตญาณล่า  มากกว่าออกร้องเที่ยวท่องกล่อมกลางคืน 

ผมมักเหมารวมไปว่ามันเป็นกลุ่มนกดำ  หากินในความมืด

เคยมีคนบอกว่า  เสียงของมันเหมือนเสียงคนไล่ต้อนวัว

ยามเห็นตัวมัน  ก็ดูเป็นมิตรน่าดูชม  อยากมองเห็นหน้าชัดๆ  เจ้านกใบหน้าแมว ปากงุ้มงอ  ดวงตาสีเพลิง  นั่งตะคุ่มอยู่ตามลำพัง  หรือบางครั้งนั่งคู่นิ่งเงียบ  แท้จริงมันออกจะตื่นกลัวมนุษย์เสียด้วยซ้ำ  แค่คนเคลื่อนไหวอยู่ไกลๆ มันก็บินหลบหนีไปได้ง่ายๆ

เช่นนี้แล้ว ผมพลอยตื่นกลัวนกเค้าแมวได้อย่างไร

กวีจินตนาการเรียกมันไพเราะขึ้นไปอีก  นกราตรีบินกลางคืน  พรรณานาถึงความลี้ลับนอกวิถีบินปกติของนก

นกเค้าแมวร้องในความทรงจำวัยเด็ก  เสียงร้องดังอยู่ฟากไหนของหมู่บ้าน   คาดว่าจะมีคนตายในทิศทางนั้น  สมมุติฐานอันอ่อนไหว  ไม่ได้เกิดขึ้นลอยๆ  หลายครั้งเป็นเช่นนั้นจริงๆ   ขณะหมู่บ้านตกอยู่ในความเงียบสงัด  เสียงร้องของมันราวมนต์สะกด  เด็กๆที่ล่วงรู้ความนึกคิดเช่นนั้นก็พลอยตื่นกลัวไปด้วย  กอดกันกลมอยู่ภายในมุ้ง

กลัวเสียงนกจะแปลงร่าย กลายเป็นเท้าคนแปลกหน้าเดินมาถึงเตียงนอน

มันคงกลัวแสงสว่างของหลอดไฟ   ไม่นิยมพื้นที่ไม่มีต้นไม้ขึ้นแน่นหนา  หรือจะเรียกว่าเป็นนกหัวสูงชอบต้นไม้ด้วยวิธีผ่านไปนั่งดู  ไม่ใช่นกฝักใฝ่การโค่นต้นไม้  อีกทั้งมันไม่เรียกร้องให้ปลูกต้นไม้เพิ่ม  มันชอบต้นไม้  หนีไปอยู่ตามต้นไม้ตามป่าที่หลงเหลือ  ริมขอบของแสงสว่างกลางคืนตามไปไม่ทั่วถึง  ที่ซึ่งมีต้นไม้ยังเหลือไว้ให้พวกมันพลางตัว

วันที่หลอดไฟฟ้ามาถึงหมู่บ้าน   เหมือนช่วยหรี่เสียงความกลัว (เด็กๆ) ลงไปได้บ้าง

ผู้ใหญ่ผ่านโลกมากกว่านั้น  จึงไม่นึกหวั่นพรั่นพรึง

กลางเมืองใหญ่  ท่ามกลางตึกสูง ทุกสายถนนแออัดไปด้วยยวดยานพาหนะ  และเสียงเคลื่อนไหวของเครื่องมือทำมาหากิน  นกเค้าแมวคงไม่นึกอยากจะบินผ่าน  หรือบินผ่านก็อาจส่งเสียงร้องไม่ได้พลังมากเหมือนในความเงียบ  และมันคงไม่มีพิษสงไปสร้างความหวั่นไหวอันน่าสะพรึงกลัว  ให้ดวงใจเด็กที่ความเงียบย่างกลายไปไม่ถึงอีกแล้ว

กระนั้น หลายปีมานี้  ผมยังได้ยินเสียงนกเค้าแมวร้องกลางคืนบ่อยๆ

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงมัน  หมายถึงความทรงจำในวัยเด็ก (ภูมิคุ้มกันเทียบชั้นวัคซีน)  ไม่พ้นคนทำร้ายคนถึงตาย  ไม่ใช่นกไปฆ่าคนตาย  ไม่ใช่มีดพร้าก็ปืน  ปืนไทยประดิษฐ์หรือปืนยิงอัตโนมัติ  อานุภาพในผลของมันไม่ต่างกันเลย

นกเค้าแมวเป็นต้นเหตุของการก่อเรื่องทุกครั้ง 

ร้องกลางคืน  ร้องจนมีเหตุเกิดขึ้นมา

ในโลกที่มีการเคลื่อนไหวช้า  การล้มตายของคน  ล้มร่างลงทีละคน  มักมาจากต้นสายปลายเหตุการสั่งสมเป็นศัตรูแค้นกันมา   เหมือนมันสอดคล้องกับการมาถึงของนกกลางคืน  อย่างกับล่วงรู้พลังงานบางอย่างล่วงหน้า 

พลังงานที่ใกล้จะหลุดลอยสูญหายไปจากหมู่บ้าน

แม้ไม่มีคนเชื่อทั้งหมด  แต่มันมีแรงส่งไปถึงใจให้นึกถึงเสียงของมัน

ความตายในโลกเคลื่อนไหวเร็ว   เป็นไปแบบรวมหมู่มากขึ้น  ขณะเสียงร้องของนกกลางคืนลดจำนวนลง  มันคงไม่อาจส่งสัญญาณไปร้องเตือนได้ถ้วนทั่ว  หรือร้องกี่ครั้งก็ไม่มีใครได้ยิน  ร้องกี่ครั้งก็ไม่มีใครหนีรอดพ้นชะตากรรมไปได้ 

นกเค้าแมวน่าจะเพิ่มจำนวนขึ้นมาคราวละมากๆ ด้วยซ้ำ

แต่ดูเหมือนนกเค้าแมวกลับยิ่งลดจำนวนลง

การล้มตายของคนเหมือนไม่มีต้นสายปลายเหตุ  หากบังเอิญพาตัวเองไปอยู่ ณ จุดบรรจบของเหตุบังเอิญ  จากคน  จากดินฟ้าธรรมชาติสิ่งแวดล้อมก็ตาม  เราสามารถเคลื่อนไปยืนอยู่ในจุดเปราะบางของชีวิตได้ง่ายดายเหลือเกิน

การเคลื่อนไปจากจุดหนึ่งสู่จุดหนึ่ง  ครั้งหนึ่ง--หากไม่ใช่มุ่งหน้าไปทำงาน  ก็เป็นเรื่องยากมาก ที่จะเคลื่อนไหวไปสู่จุดอื่นๆ  จึงไม่ปรากฏคำเชิญชวนให้ไปท่องเที่ยว  ชวนกันไปโน่นมานี่พร้อมๆ กัน  ให้เกิดวงเงินแพร่สะพัด  เพื่อรักษาระดับความสัมพันธ์ในคนกับคน  ให้อยู่ในภาวะไม่เหี่ยวเฉาเกินไป

น่าแปลก  เสียงร้องของนกกลางคืน  เหมือนเสียงเตือนภัยทางวิญญาณวาระสุดท้าย  แต่ยากจะมีใครเชื่อเสียงนกได้ง่ายๆ

นกเค้าแมวร้องติดต่อกันในป่าหลังบ้านหลายคืน  แล้วข่าวความตายโผล่หน้าลอดผ่านจอทีวีในช่วงเทศกาลสงกรานต์  หรือนกเค้าแมวปรับตัวให้เข้ากับโลกยุคใหม่  ไปล่วงรู้ถึงความลับในคลื่นแสงชะตากรรมที่ไหลบ่าเข้ามาในบ้าน                

ผมพยายามยืนมองสู้หน้าเจ้านกหน้าแมว  ร้องเสียงดังเหมือนคนตวาดวัวควาย   ยิ่งมองจ้องไปในความมืด  สิ่งมืดดำยิ่งแปลงตัวเป็นรูปสัตว์นานา  เคลื่อนไปในโลกมืด  ยากจะมองเห็นเจ้าของเสียงฮื่อๆๆๆ .. ฮูกๆ …