จุดหมายบนปลายยอด

พลิกสมุดบันทึกกลับไปหาข้อความเดิมๆ บนหน้ากระดาษครั้งที่บันทึกถึงวันที่ป่ายปีนขึ้นสู่ปลายยอดเขาสูงสุดลูกหนึ่งแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ – คินาบาลู จุดหมายสูงใหญ่และยาวไกลด้วยการเดินเท้าระยะก้าวต่อก้าว

เช้าตรู่อันหนาวเหน็บวันนั้นบนความสูงกว่า 4,000 เมตรจากระดับน้ำทะเลปานกลาง แม้ไม่ต้องชำเลืองดูนาฬิกาข้อมือที่ซ่อนอยู่ใต้ถุงมือ ผมรู้ดีกว่าเราดุ่มเดินกันมาไม่น้อยกว่าสามชั่วโมงแล้วด้วยว่าปลายทางจากเบื้องล่างที่ออกเดินมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่รุ่งสางอยู่ห่างลงไปถึงสามกิโลเมตรบนทางชันของขุนเขา

ระหว่างที่จุดหมายรอคอยอยู่ไกลอีกหลายรอยเท้า สำนึกของผมก็เกี่ยวพันอยู่กับเรื่องเหล่านี้...

"ความหมายของคำว่า Peak ในความคิดของแต่ละคนคืออะไร
เพราะในแต่ละจุดบนยอดเขาคินาบาลูแห่งนี้ต่างก็มียอดเขา (Peak )เรียงรายอยู่หลายยอดด้วยกัน
ด้วยขนาด รูปร่าง รูปทรงและระดับความสูงที่แตกต่าง ไม่เท่ากัน
แต่เมื่อคนเราให้ค่าที่ระดับสูงสุดของปลายยอดยอดใดยอดหนึ่งแค่นั้น
ความงดงาม ความแตกต่างของระดับยอดเขาที่เหลือ ก็เป็นอันไม่มีความหมาย"

ไม่ว่าจะโดยรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวคนเราแต่ละคนล้วนกำลังดุ่มเดินพาชีวิตไปหาจุดหมายเบื้องหน้ากันทั้งนั้น บางจุดหมายก็คล้ายกับผม นั่นคืออยู่บนเขาสูงทางชันที่ท้าทาย บางจุดหมายของบางคนอาจอยู่บนยอดตึกสูงหรือหอคอยงาช้างที่ต้องปีนป่ายด้วยความยากยิ่งไม่น้อยไปกว่ากัน

เราอาจจะไม่เคยรู้หรือตระหนักเลยว่าเส้นทางหรือจุดหมายข้างหน้าของชีวิตจะทดสอบอะไรเราอีก และในบางคราใช่หรือไม่เราไม่เคยรับรู้ว่า นอกจากความพยายามตามมีตามเกิดที่คนเราควรจะพาหรือผลักดันตัวเองไปให้เต็มที่ให้สุดกำลังเพื่อไปให้ถึงจุดหมายนั้น เป็นคนละความหมายกับการเอาชนะความคาดหวังของตัวเราเองและคนอื่นๆ ในการที่จะไปให้ถึงจุดหมายบนปลายยอดด้วยแรงทะยานอยาก

นักเดินทางหลายคนที่ออกเดินเท้าเช้ากว่าผมได้พาตัวเองไต่ตามไปบนก้อนหินก้อนแล้วก้อนเล่า ผ่านความสูงเลยระยะกิโลเมตรที่ 8.5 ที่ผมชะลอตัวเองเอาไว้เพื่อไปให้ถึงปลายยอดโลว์ส พีค (Low’s Peak) อันเป็นยอดที่สูงที่สุดบนความสูงที่จะมีป้ายจารึกว่าเป็นจุดสูงที่สุดของขุนเขาที่ระดับ 4,095.2 เมตร ขบวนของผู้คนเหล่านี้เดินตามกันขึ้นไปสัมผัสปลายยอดไม่ขาดสาย เพราะนี่คือไฮไลท์ที่ใครก็ตามที่เดินทางมาในทริปนี้จะต้องไม่ยอมพลาดเป็นอันขาดหากว่าเรี่ยวแรงยังหลงเหลือ

ผมมีอันได้สำรวจและทำความเข้าใจถึงคำว่าปลายยอดและจุดหมายก็ในห้วงเวลาที่หยุดพักลงและในใจกำลังถกเถียงกับเรี่ยวแรงกายของตัวเองว่าเราพ่ายแพ้ลงแล้วหรือจากการที่ไม่ยอมเดินต่อไป ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างมุ่งมั่นและใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อไปให้ถึงจุดสูงสุดบนปลายยอดที่ปรารถนา ผมกลับสำนึกตัวเองดีว่ามาแค่นี้น่าจะพอ เป็นการยอมรับเพื่อหยุดยั้งตัวเองลงบนเส้นทางขึ้นสู่ปลายยอดที่มองเห็นอยู่ลิบๆ และอยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร

แน่นอนว่าด้านในลึกๆ ผมก็เกิดอาการพะวงหรือเสียดายอยู่เหมือนกันกับการที่ไม่ได้ขึ้นไปชื่นชมทัศนียภาพแบบพานอรามาที่จะมองเห็นไปทั่วแผ่นดินชวาตะวันออกบนจุดสูงสุดของเกาะบอร์เนียว และคิดว่าบนปลายยอดแห่งนั้นจะมีสิ่งใดพิเศษ งดงามหรือแปลกออกไปกว่าจุดที่ผมนั่งพักเหนื่อยอยู่มากมายแค่ไหน

การเดินทางครั้งนี้เป็นการเดินทางขึ้นสู่ยอดเขาและผมก็ได้พยายามแล้วตามเรี่ยวแรงพละกำลังบวกกับความอยากไปให้ถึง แต่ผมก็ไม่ได้มุ่งมั่นมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วว่าจะมาอย่างผู้พิชิต มาเพื่อไปให้ถึง ได้เอามือไปแตะป้ายประกาศว่าตรงนั้นคือจุดสูงสุดแล้วกลับบ้านพร้อมกับใบประกาศนียบัตรที่มีชื่อของตัวเองอยู่บนนั้นบ่งบอกว่าเป็นผู้พิชิตปลายยอดบนสุดมาแล้ว

ในภาวะที่รู้สึกตัวเองดีว่าหยุดอยู่แค่ตรงที่เรารู้สึกดีและได้ทรุดตัวลงนั่งบนก้อนหินก้อนหนึ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของลานหินบนยอดเขาที่แผ่กว้างไพศาลสุดลูกหูลูกตา ความเหน็ดเหนื่อยและเหน็บหนาวจากการดุ่มเดิมมาเพื่อถึงจุดนั้นถูกชดเชยด้วยการได้พักผ่อนทอดสายตามองออกไป แสงแดดยามเช้าค่อยๆ ปัดเป่าคลายความหนาวเย็นออกไป ณ วินาทีที่เราได้เผชิญหน้ากับความเข้มแข็งและอ่อนแอภายในตัวเองและเราได้เลือกปลายทางให้กับตัวเองแทนที่จะทุ่มเทพลังทั้งหมดที่มีอยู่เพื่อมุ่งหน้าขึ้นสู่ปลายยอดเหมือนคนอื่นๆ อาจไม่ใช่ปลายยอดที่สูงสุดแต่ก็มีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ได้เหมือนกัน

ความพยายามที่จะพาตัวเองขึ้นไปสู่ปลายยอดใดๆ ในชีวิตของคนเราล้วนแต่เหนื่อยทั้งนั้น แต่ที่เหนื่อยยิ่งกว่าคือการเลือกจุดหมายบนสุดเหมือนคนอื่นๆ และใช้เรี่ยวแรงแข่งขันเพื่อไปให้ถึงจุดหมายบนปลายยอดทุกวิถีทางที่มากไปกว่าความพยายามเท่าที่มี

มัวแต่มองและไขว่คว้าปลายยอดเช่นเดียวกับคนอื่นจนหลงลืมไปว่าเราดุ่มเดินมาถึงจุดจุดหนึ่งที่สามารถหยุดตัวเองลงเพื่อชื่นชมและใช้เวลาอยู่ปลายยอดของเราเองก็ได้