สว่างอยู่กลางห้อง โลกสมมุติในค่ำคืนหนึ่งแมลง

บอกใครได้บ้าง เราจะเดินทางไปสู่ความหวังหนใด
เทียนไขสว่างอยู่กลางห้อง บนแผ่นดินทะเลทราย
โลกสมมุติแห้งโหย ย่อชีวิตทั้งมวลไว้ภายใน
หยดน้ำตาเทียนร่วง
ไหลมาจากห้องไม่มีผ้าปูที่นอน
ลบรอยความทรงจำนั้นได้อย่างไร

เปลือกยางแตกเป็นรูปดาวพิณ ท่ามกลางลมร้อน
ใบยางร่วงปลิวหายไป กับลม
รถไฟเวลา 04.25 น. ตีรางเหล็กผ่านไปในความมืด
เสียงฟาดไม้เรียวลงบนเนื้อแรงๆ จากมือครูปกครอง
มาโรงเรียนสายไป 10 นาที
ตื่นสาย หุงข้าวไม่สุกง่าย
โรงเรียนปิดประตูก่อนแล้ว
ปิ่นโตไปถึงมือพ่อช้า ต้องรีบวิ่งกลับบ้าน
อาบน้ำไปโรงเรียน
น้ำตาเทียนไหลนองท่วมรองเท้า
เป็นเนื้อเดียวกับน้ำยางขาว
เหนียวหนืดอยู่เบื้องหน้าไม้เรียว

โลกภายในเก็บเงียบไว้ยาวนาน
ไม่เคยรับรู้ในความห่าง – ใกล้
ยิ่งไกลห่างออกไปทุกวัน โลกดำเนินไปเช่นนั้น
ไม่ต่างจากวันวาน

เทียนอีกแท่ง สว่างต่อเนื่องจากดวงไฟดับมอด
กลิ่นไหม้เส้นด้ายโชยมา
บอกใครได้บ้าง หนทางสู่การลืมเลือนไม่มีเข็มนาฬิกา

เก็บกินขนมคุ๊กกี้จากร้านสะดวกซื้อ 24 ชั่วโมง
มือคนขาย ไม่เคยเชิญชวนให้ลองชิม
เรือสินค้าไม่ได้วิ่งหลอกตาข้ามผ่านท่าเรือง่ายๆ
เด็กชายยืนจ้องมอง โลกในความเวิ้งว้างว่างเปล่า
กะลาสีเรือไม่รับรู้ถึงดวงตาเลื่อนลอย มองจ้องค้นหาความหมาย
เหมือนเปลือกหอยไร้ชีวิต
ซ่อนเม็ดทรายให้คลื่นทะเลโถมใส่ได้ทั้งวัน
ไม่ได้ยินเสียงปลาบปลื้มอีกเลย

รอยเท้าทอดยาวไปหาดวงจันทร์
เก็บความเหงา สลัดชิ้นส่วนเม็ดทรายออกไป
จนกว่าจะกลับไปสู่โลกเงียบ
ไม่มีเรื่องใดจริงอยู่ตรงหน้านาน
เว้นแต่โลกลืมเลือนขยายใหญ่ทุกวัน
ดวงไฟในแสงเทียน แสงเทียนจากน้ำตาเทียนล่องหน
เนื้อหาของแสงสว่างกลางห้อง ส่งความหวังใดมาให้ลิ้มรส