สวัสดีครับ
คอลัมน์/ชุมชน
เป็นคอลัมน์ขึ้นมาได้ หลังการพูดทีเล่นทีจริงกับ "ภู เชียงดาว" เพื่อนนักเขียนแรงหนุ่มจัดจ้าน ด้วยแรงจูงใจผ่านใบหน้าบนจอ ให้รู้สึกอยากเข้าไปชะเง้อดู น่าเข้าไปร่วมจอด้วย- -ในโลกของไฮเทคโนโลยี ผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ซึ่งต่างวิสัยตอบสนองตัวเองอย่างสิ้นเชิง ประหนึ่งว่าคล้ายหลงยุคสมัย- -โลเทคโนโลยีอย่างที่สุด
คุยกันพอหอมปากหอมคอ ผมก็กลับมานั่งมองซ้ายขวาหน้าหลัง ว่าจะเขียนอะไรดีหนอ เพื่อสื่อสารผ่านจอ ก็เหลือบไปเห็นชื่อบทกวีที่ผมเขียนไว้นานแล้ว นึกไปถึงว่า มันน่าจะนำทางไปทำความรู้จักกับโลกส่วนเกินๆ หลงๆ ลืมๆ เลือนๆ เบลอๆ ไปให้ถึงซอกมุมที่มาของส่วนเกินๆ หลงๆ ลืมๆ เลือนๆ เบลอๆ
เกิดเป็น "การเดินทางของนักรบที่ไม่มีใครรู้จัก" ก็ไม่รู้ว่าจะถูกอกถูกใจ แบบพายเรือในอ่างซักผ้า รื้อฟื้น ซอกมุมผ่านทางของยุคสมัยที่น่าจะเขียนเล่าต่อหรือไม่ แม้กระทั่งประกายของสิ่งผิดเพี้ยน น่าจะจับมาต้มยำทำแกง อะไรประมาณนั้นมั้ย
งานนี้ หน้านี้ ผมปลอมตัวมาในชื่อ "ชนกลุ่มน้อย" ด้วยอยากให้ลิ้มรสวิญญาณและสังขารของส่วนน้อย-ชนกลุ่มน้อย ว่าที่ทางควรเดินไปหนใดได้บ้าง ส่วนจะเป็นชนกลุ่มน้อยมีสัญชาติที่มีผู้นำโหดหินหิวความแตกต่างในเชื้อชาติ หรือชนกลุ่มน้อยไร้สัญชาติที่เร่ร่อนไปวันต่อวัน ในประเทศที่หายใจเข้าออกด้วยการแปลงวิบากกรรมให้เป็นทุนก็ตาม
ด้วยท่าทีขาดๆ เกินๆ เพ้อๆ พร่ำๆ รำไร ก็คงต้องฝากเนื้อฝากตัวด้วย
คำแนะนำอันเป็นประโยชน์ หรือการเติมต่อให้สาแก่ใจคงมีมา คงตามมา
ในโลกของจินตนาการบนแผนที่อากาศแทนแผ่นกระดาษกว้างไกล ถมเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม
เช่นนี้แล้ว คงได้เข้าไปสอดส่อง เก็บมาเล่าผ่านงานเขียนในหลากหลายรูปแบบ
ด้วยสัญชาติญาณการเขียน มากกว่าปลุกข้อมูลมาแบวาง แล้วชวนออกมาเดินเรียงแถวหน้ากระดาน
นับแต่นี้ไป ผมคงได้นั่งประจำการพูดคุยกับผู้อ่าน (ผู้เปิดจออ่านสิ) ทุกๆ อาทิตย์ แบบแบโต๊ะเชิญใครก็ได้มานั่งเป็นแขกพูดคุยด้วย
ขอบคุณ ภู เชียงดาว ผู้ลงจากภูดาว สู่ดินแดนลี้ลับในจอ เสมือนหนึ่งเปิดประตูชวนไปดูห้องทำงาน ห้องนั่งเล่น ห้องนั่งคิดนั่งซึม ห้องอัศวินโต๊ะกลม ห้องชมนกชมไม้ ชมกลีบดอกไม้ ฯลฯ ผมคงเฉียดไปชะเง้อดูทุกห้องแหละครับ
โลกทั้งผองอยู่ในทุกห้องใจฝันใฝ่อยู่แล้วไม่ใช่หรือ?
ทักทายด้วยสวัสดีครับ.