<

"พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวสวนอีเดน ไปดูดอกไม้" นูว หนุ่มน้อยชาวลัวะ บอกผมด้วยท่าทางของคนขี้เล่น "รับรองว่าพี่ยังไม่เคยเห็นมาก่อนแน่ ๆ "

ลูกชายออกมาจากเต็นท์ตอนเช้ามืด   สีหน้ายังงงๆ  สายตาเหมือนจะถามเงียบ  เราอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ที่รักเรารักกันไม่ได้  ร้องโดย เรียม

 พลบค่ำของวันหนึ่ง วันที่ผมต้องเดินทางกลับ

ในอดีต ดินแดนทางตะวันออกอย่าง อินเดีย ศรีลังกา พม่า ลาว สยาม เนปาล หรือทิเบต ต่างคือเป้าหมายของการเดินทางแสวงหาทางจิตวิญญาณของชาวตะวันตก แต่ด้วยเหตุปัจจัยที่เปลี่ยนไป ประเท

ผมกลับจากหลวงพระบางมาหมาดๆพอมาถึงเชียงใหม่ ก็มีเสียงทักทาย มีคำถามอยู่ย้ำ

ต่า เก ต่า เออ บะ คึ เส่ ญา ดะ แวเหม่ เก ดอ โพ เก่อ มา

เมื่อช่วงกลางเดือนที่ผ่านมา ที่ลานลั่นทม หอนิทรรศการศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  มีกิจกรรมของคนรักการอ่านและการเขียนที่ชื่อว่างาน

ในฐานะที่ผมไม่เห็นด้วยกับรัฐประหารและเผด็จการทหาร หากไม่เขียนถึงชีวิต และความตายของลุงนวมทอง ไพรวัลย์ ก็คงจะกระไรอยู่ เพราะชีวิตและความตายของลุงนวมทองนั้นเป็นรูปธรรมที

"ข้าพเจ้ายินดีที่ได้มาเป็นประธานเปิดการประชุมสมาชิกรัฐสภาระหว่างประเทศ ว่าด้วยการดำเนินการตามโครงการปฏิบัติของการประชุมระหว่างประเทศ  ว่าด้วยประช

           

วันหนึ่ง ขณะที่เรา (คือหญิงรักหญิง 4 คน) กำลังคุยกันเรื่องการเมือง  พี่คนหนึ่งก็ชี้มาที่ฉันแล้วก็แสดงความเห็นว่า  ฉันเนี่ยเป็น

 (๑) ละอองดึกน้ำค้าง                    นอนหนาว

เรื่องอาหารเป็นเรื่องของภูมิปัญญาที่ตกทอดเป็นรุ่นๆ  ไป ผมเองเป็นรุ่นที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ (ฮา...)

มาชา คำ-เฌอเช ภาพ 

ไม่อ้วนเอาเท่าไหร่ บอกซิ