บันทึกคนเสื้อขาว

ดึกคืนแรกของเรา ในม่านสีเขียว พ่อสะดุ้งตื่นหลายครั้ง ร้อนหรือเปล่าพ่อ ฉันถามพร้อมคลำเนื้อตัวพ่อในความมืดสลัว เหงื่อพ่อซึมตามเนื้อตัวจนตัวชื้น

ทันทีที่เห็นหน้าพ่อนอนอยู่บนเตียงคนไข้ หยดน้ำตาที่ตั้งใจกลั้นไว้ต่างแย่งกันไหลพรั่งพรูออกมาแทนถ้อยคำ พยายามกลั้นสะอื้นจนเจ็บแน่นอกไปหมด ก้มลงกร

เที่ยงคืน หลังรับเวรดึก  เราสามคน ได้แก่ พี่พยาบาล ฉัน และน้องผู้ช่วย

ฉันยืนเหม่อมองสายฝนผ่านหน้าต่าง มองความชุ่มเย็นของเม็ดฝนผ่านละอองโปรยและอากาศเย็นชื่น หอมกลิ่นไอดิน เมฆฝนสีคล้ำคลุมท้องฟ้าเป็นสีเทาทึม ฝนเริ่มเทลงมาดอกไม้บางกลีบร่วงจากต้น แม้เวล

ผู้ชายคนนี้ อุ้มผู้หญิงของเขาขึ้นรถมาด้วยความรักที่เหลือล้นออกมาทั้งแววตาและท่าทีที่นุ่มนวลทะนุถนอม เธอผู้เป็นที่รักในอ้อมแขนทำให้คนที่ไม่เคยรักใ

เด็กชายอายุสองขวบครึ่งคนนี้ มานอนโรงพยาบาลด้วยอาการท้องเสีย เขาดูตัวเล็กกว่าอายุ ตาลึกและผิวหนังเหี่ยวเพราะขาดน้ำ เณรอายุสิบขวบ เป็นคนอุ้มเขามาส่งโร

เธอถูกสาดหน้าด้วยน้ำกรด ร่องรอยความสวยของใบหน้า ละลายไปกับน้ำยาร้ายที่กระจายไปทั้งหน้าตาและลำตัว เมื่อแผลหาย เธอกลับต้องทุกข์ทรมานด้วยการยึดของผิวหนังและกล้ามเนื้อ ตาสองข้างเก

เราคงเป็นแค่คนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน เหมือนผู้คนมากมายในโลกกว้างใหญ่ใบนี

หากล้มตัวลงนอน แล้วตื่นขึ้นมา ในสภาพที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ร่าง

เธอยังคงนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ท่ามกลางความจริงของชีวิต เหมือนฝันร้าย อยากให้มีใครมาเขย่าตัวและบอกว่าตื่นเสียที ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว แต่เธอก็ยังอยากให้เป็นอย่างนั้น เป็

เธอเป็นครู ออกเดินทางปลายเดือนพฤษภาคม โดยนั่งรถมากับสามีจากโคราช สามีเป็นครูที่เดียวกัน ตั้งใจมาคลอดลูกคนแรกที่บ้านเกิดจังหวัดเชียงใหม่ อยากอยู่ใกล้แม่มากในเวลาอย่างนี้ เวลาที่

คนเป็นพ่อมานอนโรงพยาบาลด้วยอาการเสียงแหบและผอมมาหลายเดือน คิดสงสัยว่าเป็นอะไรหนอ แต่ก็เงียบไว้และปล่อยเวลาให้ผ่าน นึกว่าจะหายกลับแย่ลง เสียงหายไป จนต้องมาหาหมอ วันมาหานึกว่าไม

เมื่อนั่งลงตรงหน้าหมอ หมอยกแผ่นฟิล์มอัลตร้าซาวด์ของฉันขึ้น ส่องกับแสงไฟ มองหน้าแล้วพูดว่า เป็นเนื้องอกในมดลูกนะ ต้องผ่าตัด

ฉันนั่งรับเวรอยู่ที่เคาน์เตอร์ หูได้ยินพี่ส่งเวรว่า แม่พิการตั้งแต่เอวลงไป ขาลีบทั้งสองข้างต้องนั่งรถเข็น พ่อเด็กก็พิการ ขาด้วนทั้งสองข้

คุณคงเคยขับรถเข้าไปในโรงพยาบาลบ้างแล้ว ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลที่ไหนก็คงเหมือนกัน ที่จอดรถมักจะเต็ม ต้องขับรถวนไปเวียนมาหาที่จอดบางทีต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะลงตัว ยิ่งเป็นเว

มีเรื่องจะเล่าให้ฟังนะ  พี่สาวคนสนิทกระซิบกระซาบเมื่อเราพบกันที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง

เสียงใครมานั่งร้องไห้โหยหวนในยามดึกที่ข้างๆ ตึก  ท่ามกลางความเงียบ  อย่างนี้เสียงร่ำไห

รถทัวร์คันใหญ่หมายเลขทะเบียน ช.ม 8065 พาพวกเรา 35 คน มุ่งหน้าลงไปพิษณุโลก งานสูติกรรมของโรงพยาบาลตอบแทนการทำงานหนักทั้งปีของเจ้าหน้าที่ด้วยพาไปดูงาน

เขาเดินมาถึงเคาน์เตอร์ ยิ้มให้ฉันและถามว่า จำผมได้ไหม  

ฉันเห็นเธอเดินมาพร้อมผู้ชายคนหนึ่ง เธอบอกว่าเป็นสามี เธอกำลังจะมีลูกเพราะเธอท้องได้ 2 เดือนแล้ว