เหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นกับผมในวันนี้...ผมจำได้ว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ผมยังนั่งเล่นอยู่ในบ้านของผมอยู่เลย แต่ตอนนี้ผมอยู่บนทุ่งโคลนขนาดมหึมา ที่มีเต้นท์นับหมื่นหลัง และฝูงชนเป็นแสน ๆ คนเป็นพืชพันธุ์บน

เด็กใหม่ในเมืองในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดหาเรื่องที่จะเขียนอยู่ จู่ๆผมก็คิดถึง "การเลิกราของคู่รัก" ขึ้นมาซะอย่างนั้นเหตุที่ทำให้ผมคิดถึงเรื่องนี้ ก็เพราะว่ารอบข้างตัวผมในตอนนี้ ต่าง

เด็กใหม่ในเมืองผมเชื่อว่านักอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นแทบทุกคน ในชีวิตการอ่านของตัวเองน่าจะเคยผ่านการอ่าน " โดราเอม่อน" มาแล้วอย่างน้อย ๆ ก็หนึ่งครั้ง หรือจะพูดให้ถูกก็คือ สำหรั

จิรกาลเมื่อเกิดความเครียดขึ้น เราก็คงมีทางออกแตกต่างกันไป อาทิตย์ก่อน ช่วงที่การทำงานครั้งแรกของฉันดูเหมือนจะมีปัญหา ทีแรกฉันแก้ด้วยการไปเดินเล่นแถวท่าพระจันทร์ ดูเสื้อผ้า กระเป๋า โป

เคยรู้สึกไหมว่า..."บางคน" ก็เป็นห่วงเป็นใยและดีกับเรายิ่งกว่าญาติหรือคนในครอบครัวเสียอีก ทั้ง ๆ ที่คน ๆ นั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเราทางสายเลือดและไม่ใช่คนที่เราเรียกว่า "แฟน"ยิ่งบางเวลาที่เรารู้

ระเบียงโมกข์ประกาศกันไปแล้วสำหรับผลการคัดเลือกเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาหรือ " เอ็นทรานซ์" และในเมื่อมีคำว่า " คัดเลือก" ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่

เด็กใหม่ในเมืองผมมีงานอดิเรกอย่างหนึ่ง ที่ผมมักจะทำอยู่บ่อย ๆ จนบางครั้งเจ้างานอดิเรกที่ว่าก็มาเบียดบังเวลางานประจำของผมอยู่เรื่อยๆ (อุ๊บซ์...เดี๋ยวพี่เขารู้หมด) นั่นคือ

ระเบียงโมกข์คงไม่มีใครปฏิเสธว่า ความเปลี่ยนแปลง เป็นเรื่องธรรมดาของโลก ไม่ว่าจะเป็นความเปลี่ยนแปลงในระดับสังคมหรือในระดับปัจเจก โดยเฉพาะความเปลี่ยนแปลงในระดับปัจเจกซ

จันทน์กระพ้อในชีวิตนึง จะมีเพลงสักกี่เพลงที่ได้ยินได้ฟังทีไรเป็นต้องน้ำตาคลอทุกครั้งในชีวิตนึง จะมีเรื่องราวสักกี่เรื่องราวที่ทำให้คนที่หวนคิดถึงยิ้มออกมาได้ว่ากันว่า เพลงหรือวรรณ

ระเบียงโมกข์มีอาจารย์ท่านหนึ่งเคยบอกฉันไว้ก่อนคาบท้าย ๆ ของการเรียนว่า "คำถามสำคัญกว่าคำตอบ" ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดหรอกว่า อะไรสำคัญกว่าอะไร รู้แต่ว่าถึงเวลาสอบทีไร อาจารย

ระเบียงโมกข์หาก "ความรัก" เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้คนสองคนตกลงที่จะใช้ชีวิตร่วมกัน ความเข้าใจและการให้อภัย คงเป็นเหมือนสะพานที่ทอดยาวให้ความรักของคนทั้งสองก้าวเดินข้าม

สองสามวันก่อนฉันได้คุยกับเพื่อนระหว่างที่นั่งรอทำธุระ ตอนหนึ่งระหว่างบทสนทนาเพื่อนบ่นให้ฉันฟังว่า เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมเธอกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยมถึงคุยกันไม่ถูกคอเหมือนเมื่อก่อน ทั้ง ๆ ที่สมัยเรีย

เด็กใหม่ในเมืองผมนั่งเขียนบทความชิ้นนี้ พร้อมๆ กับคิดถึงสมัยยังนุ่งกางเกงขาสั้นสีกากีอยู่ที่โรงเรียนมัธยมชายล้วนที่เขาลือกันว่านักเรียนหน้าตาดีแถวๆ ย่านคลองผดุงกรุงเกษม ("เขา" ที่ว่านี่

จิรกาลบ่ายวันอาทิตย์ ฉันนั่งจัดชั้นหนังสืออยู่ที่บ้าน นาน ๆ ที จนถึงนานมาก จะจัดสักครั้ง บางคราวก็จัดไม่เสร็จเพราะมัวนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ฝุ่นหนาเตอะเกาะหนังสือที่เคยซื้อไว้ตอนเด็ก ๆ เ

เด็กใหม่ในเมืองก่อนอื่น...คงต้องเรียนให้ท่านผู้อ่านทราบว่า "บ้านบรรทัดห้าเส้น" ตอนนี้คงไม่ได้เฮฮาครื้นเครงเหมือนที่เป็นในครั้งก่อนๆ สักเท่าไหร่ เพราะตอนนี้รอบข้างชีวิตของผู้เขียนนั้นรายล้อม

เอาละครับ หลังจากที่ผมหายหน้าหายตาไปจาก "บ้านบรรทัดห้าเส้น" เพื่อหลีกทางให้นักเขียนหน้าใหม่ได้แสดงฝีมือ (จริง ๆ คืออู้งาน :-P) ก็ถึงเวลาสะสางงานให้เรียบร้อยเสียทีอัลบั้มที่ผมจะพูดถึงในคราวนี้ เป็นงานที่ย้อน

ระเบียงโมกข์คงไม่ใช่เรื่องแปลก…หากเราจะหลงรักใครสักคนแต่ก็คงไม่ใช่เรื่องธรรมดาเกินไป หากคนที่เราหลงรัก เป็นเพียงคนที่เรารู้จักผ่านตัวหนังสือฉันรู้จัก "

จันทน์กระพ้อ "หลงรักคนมีเจ้าของ แอบมองอยู่ทุกวันก็รู้ว่าคงทำได้เพียงเท่านี้ ได้พบเธอ คิดถึงแล้วนอนฝันดี..." ไม่รู้เดี๋ยวนี้เป็นอะไรรู้สึกตัวเมื่อไหร่เป็นต้องฮัมท่อนฮุคท่อนฮิต

24 1/6 ถ้าใครเป็น " ขาประจำ" (ในความหมายดั้งเดิม ไม่ใช่ความหมายที่ " พี่คนนั้น" นิยามบรรดาคนที่ไม่เห็นด้วยกับเขานะครับ) ของเว็บบอร์ด " เฉลิมไทย" ภายในเว็บไซต์ pantip.com คงจะได้รู้ว่าช่วงนี้ม

ก่อนที่จะเริ่มเข้าสู่ "บ้านบรรทัดห้าเส้น" ในตอนนี้ ผมต้องขออภัยท่านผู้อ่าน ที่ผมจะต้องติดบทความ "พุทธป๊อบ" ในตอนจบไว้ก่อน และผมขอสัญญาว่าในครั้งต่อไปจะมาใช้หนี้ให้เรียบร้อย ทั้งที่จริง ๆ แล้วผมตั้งใจจะลงในครั